Twee jaar en bijna twee maandjes is hij nu; onze lieve kleine Sam. Een heerlijk fijn mannetje met guitige wangetjes, dat met superveel enthousiasme de wereld om zich heen aan het ontdekken is, gemiddeld zo’n 1,5 beker melk omgooit per dag, de oren van ons hoofd kletst met zijn wijze praatjes en man, wat is het genieten! Maar man, wat is het soms ook zwaar!
“Je krijgt er zoveel voor terug“. Het wordt vaak gekscherend gezegd door ouders, om goed te maken dat ze net iets lastigs genoemd hebben over het ouders zijn. En het is zo waar: je krijgt er echt heel veel voor terug. In een week als deze, waarin ik serieus geen flikker te doen had (maar goed ook, met hoe druk ik het had op mijn werk de week ervoor) en ik echt bijna een hele week intensief met Sam gespeeld heb, duurt het even, maar geniet ik ontzettend van onze kleine makker. Als je wat meer van hem ziet, zie je hoe leuk hij aan het worden is (van je eigen kind mag je dat zeggen toch?! ;-)), maar af en toe vind ik het ook gewoon echt best moeilijk om moeder te zijn en wat wist ik nu eenmaal toen ik er aan begon? Wij doen ook maar wat…
De eerste weken na de geboorte van Sam
Altijd had ik een droom vroeger: het hoogste doel; dat was toch moeder worden? Voor mij wel in ieder geval. Als ik dat gedaan had, dan had ik mijn levensdoel bereikt. En misschien wel drie keer zelfs als het mogelijk mocht zijn. En toen werd ik moeder, begin 2021. En ik weet het nog goed: ik zat helemaal niet op een roze wolk. Niet dat ik op een grijze wolk zat, maar jezus allemachtig: hoe kon ik functioneren met gedurende drie maanden elke 3 uur wakker zijn en een kindje voeden dát zó ontzettend afhankelijk van mij was. Hoe deden mensen dat? En waar was eigenlijk de handleiding van dat boek dat niemand me ooit gegeven had?! Ik sprak meerdere keren uit in die eerste maanden dat ik het echt best zwaar vond; het altijd aan staan, het weinige slapen (wat ik toch al niet zo goed trek) in combinatie met het álleeeeen maar bezig zijn met die kleine. Mijn wereldje werd ineens zo klein, ook al was hij altijd zo groot. Zeker midden in corona zonder kraamvisite, zonder mogelijkheid om er even op uit te trekken om wat nieuwe spulletjes voor hem te kopen vond ik het best een eenzame periode. En hoe mooi onze kleine Sam ook was en hoe goed hij het ook deed; heel bewust zei ik tegen andere mensen dat je niet verrast moet zijn als die eerste weken niet zo leuk zijn als iedereen zegt, want ik had me gewoon echt niet gerealiseerd hoe het voelt om verantwoordelijk te zijn voor zo’n klein wezentje en hoe zwaar dat eigenlijk is, om die verantwoordelijkheid te voelen en niet te weten of dat wat je doet ook het goede is, maar gelukkig was er wel ontzettend veel liefde, begrijp me niet verkeerd. Ik merkte dat ik dingen anders deed dan andere mensen en als je niet weet hoe de handleiding werkt, dan ga je twijfelen of je het wel goed doet. “Maanden die kleine bij ons op de kamer; super goed voor de hechting!” Na een week werd ik gestoord van zijn ademhaling en omdat Bas ook weer moest werken, verkasten we hem al snel naar zijn eigen kamer. Babyfoon? Ik slaap heel licht en werd wakker van elk kuchje en dus werd dat ding na 2 weken verbannen. Als hij huilt horen we dat beneden ook wel en er is nog nooit een kind overleden van even huilen. Huilen in de nacht? ‘Pffff ik lig zo lekker in m’n bedje, eerst maar eens kijken of hij niet weer gewoon in slaap valt….’. Badthermometer? Kan toch zelf wel voelen of het warm is? Warme gevoelens, meer dan genoeg, maar ook de behoefte m’n handen af en toe even vrij van de verantwoordelijkheid te hebben, maar ja: je kiest er zelf voor hè…. maar waar kies je eigenlijk voor…
Doorslapen
Maar na drie maanden, met wat meer slaap onder de leden, konden we alles wat beter relativeren. We vonden samen onze weg in het ouderschap. We vormden een team. Alles wat nieuw en moeilijk was in het begin werd een gewoonte in ons dagelijkse ritme en de onzekerheid voor de verzorging verdween. Uiteraard popte die wel weer op bij meer dan genoeg andere (nieuwe) momenten, want elke maand het consultatiebureau in je nek hijgend zorgt ook niet altijd per se voor een zekerder gevoel (hoe goed bedoeld ook) en ook als je andere mensen dingen ziet doen en die dingen zelf anders doet, komt de twijfel weer even opzetten. Sam groeide en ontwikkelde intussen maar door en het werd steeds leuker: een klein wezentje wat ineens echt een ventje begon te worden, waarin je dingen van jezelf en Bas gaat herkennen. Heerlijk om te zien. En met de ontwikkeling ontstonden ook weer de plannen. We gingen ons eigen leven weer oppakken. Noem ons egoïstisch, maar IJsland met 10 maanden en Vietnam met 1,5 jaar; dat deden we niet omdat we dachten dat Sam dat zo leuk zou gaan vinden natuurlijk ;-), maar wel omdat we het idee hadden ‘dat het wel kon‘. Ik ben gewoon niet zo van het denken in beperkingen. Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat het wel kan- zo’n mentaliteit. Mensen verklaarden ons voor gek, maar ik ben blij dat we ondanks alle bezwaren, alle zware momenten op onze reizen toch besloten het te doen, want waarom zou je je laten tegenhouden door beren op de weg. En wauw, wat hebben we geleerd dat we bergen kunnen verzetten; als we het maar willen.
Opvoeden
Gaandeweg ontwikkelde ons mannetje zijn eigen karakter, met zijn eigen willetje. En ja hoor, als je van twee kanten bent belast kan dat natuurlijk geen grijs muisje worden. Gelukkig maar! En dus zijn de “ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee-driftbuien” ook van alledag. Gelukkig waren de eerste driftbuien vooral een gevolg van het feit dat hij het niet kon vertellen en heeft de spraakontwikkeling zich door de wil zich uit te drukken nu in versneld tempo ontwikkeld! Het is niet dat de driftbuien nu over zijn, maar we kunnen ze nu in ieder geval beter begrijpen. En gelukkig valt het ook allemaal wel mee en is hij de meeste tijd gewoon een heerlijk koddig aandoenlijk ventje dat met enthousiasme onbedachtzame nieuwe dingen probeert (net z’n moeder ;-))
Het is heel leuk om te zien hoe hij steeds meer gaat begrijpen en gaat vertellen wat hij ziet en mee maakt en dat maakt het voor mij als ouder ook veel leuker, want we kunnen nu echt dingen met hem gaan ondernemen die hij leert; super leuk deze fase.
Wat ik zelf wel nog steeds lastig vind is de opoffering. Ik klink vast heel egoïstisch als ik dit zeg, maar ik merk echt dat ik er moeite mee heb om mezelf op de tweede plaats te zetten. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik doe het wel en ik hou zielsveel van ons ventje, maar ik vind mezelf ook gewoon belangrijk. En ons samen minstens zo. Lekker op pad zijn met vrienden, avondjes uit eten, even stappen, mijn werk. Ik wil niet altijd en de hele dag mama zijn, ik ben ook Ine. En met de keuze vorig voorjaar om 4 dagen terug te gaan werken vond ik daarin een beter evenwicht. Sam heeft het prima naar zijn zin op de opvang, maar het voelt soms wel of het als moeder ‘hoort‘ dat je er vaker zou moeten zijn. Wij werken gewoon vaak. En als we thuis zijn, zijn we soms ook allebei aan het werk. En jazeker, daar leert hij heel goed zelfstandig spelen van, maar het gaat soms wel gepaard met schuldgevoel. Want soms heb ik ook gewoon geen energie om voor de 80e keer met duplo te gaan spelen en voor de 40e keer hetzelfde boekje te gaan lezen en dan voel ik me soms schuldig: waarom kan ik dat niet gewoon leuk vinden dan?! Andere ouders kunnen toch ook gewoon de hele dag tevreden met hun kind spelen? En als ie niet lekker is, voelt dat voor mij vooral als een ‘last’, dus hoppa, we gaan maar gewoon naar de opvang en dan zien we het wel; mama moet immers ook gewoon werken vandaag. Gevallen? Hup, opstaan, kus er op en door! En als ie er tijdens een optocht in Prinsenbeek even vandoor is met andere kinderen: zal allemaal wel goed gaan toch? Ik geef ons ventje gewoon heel veel autonomie; het vertrouwen dat hij het zelf kan. Dat zorgt ervoor dat hij veel durft, probeert en elke uitdaging aangaat. Klinkt positief, maar hij is pas 2 😉 en hij kent nog geen gevaar, daar zit misschien nog een uitdaging voor mijzelf als moeder…
In de laatste weken voor deze vakantie had ik het heel druk op mijn werk, en Bas ook. En dat hielp niet bij ons geduld met Sam. Meer dan eens wilde hij ‘kroelen‘ (lees: op schoot zitten en spelletje spelen), ‘mama boekje lezen‘ en had mama of papa eigenlijk even geen tijd voor hem. Het resulteerde in soms zelfstandig spelen, maar ook in gehuil omdat hij graag dingen met ons samen wil doen en wij simpelweg de tijd of de zin niet hadden. Natuurlijk voelde ik me dan schuldig, maar in mijn hoofd was ook niet altijd plek om daar op dat moment iets aan te doen. Anderen zijn misschien geboren oermoeder, maar deze moeder is gewoon niet zo’n oermoeder als ze zelf van tevoren dacht. En ik vind het heerlijk genieten met ons ventje, maar soms heb ik gewoon even geen zin.
Deze vakantie had ik helemaal niets gepland. Vreselijk vind ik dat. Kan ik helemaal niets mee, want wat moet ik met al die tijd. Maar die rust en tijd had ik heel hard nodig na een drukke periode. En niet alleen om daarvan te ontladen, maar ook om wat tijd en energie aan ons ventje te geven waar ik nu wel gelegenheid en ruimte voor in mijn hoofd en hart had. Serieus heb ik ontdekt hoe leuk het is om tijd met hem te besteden en hoeveel je terug krijgt. 100 duplo bouwwerken gebouwd, koekjes gebakken, naar de winkel met de loopfiets, gesprongen, Shaun the sheep samen gekeken, met de trein gespeeld 100.000 x ofzo. Samen de wc schoongemaakt, op het potje geoefend, heeeeel veel boekjes gelezen, geteld van 1 tot 10 en ga zo nog maar even door. En ik heb ook daar deze week ontzettend van genoten, want wat is het een leukerd aan het worden; onze kleine makker. Het hart op de goede plaats en inmiddels genoeg van onze consequentheid meegekregen om te snappen wat wel en niet mag. Heel erg trots op wat hij al kan en wie hij aan het worden is. Laten we hopen dat hij zich zo heerlijk blijft ontwikkelen.
En weet je; eigenlijk vind ik het ook wel prima wat we doen als ouders. Ik kan me de hele tijd druk gaan maken over wat iedereen vind van hoe wij het doen, maar als ik zie hoe hij het doet, denk ik dat we het niet zo verkeerd doen met hem. En we hebben geen idee, maar ja hee; ook ons hart zit op de goede plek. Laten we het vooral op die plaats proberen te houden 🙂
