Als je me twaalf jaar geleden, bij het halen van mijn PABO-diploma had verteld dat ik nu, 12 jaar later, les zou geven in het vak Software development, had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. En toch is het zo, met veel plezier leer ik studenten een vak wat ik zelf minstens zo leuk vind om uit te voeren. Hoe een weg soms kan veranderen van richting… Ik vond het tijd voor een tijdlijntje 🙂
Willebrord
Koud een week afgestudeerd met een scriptie over Daltononderwijs startte ik na de kerstvakantie van 2010 op de ‘Willibrordusschool’ in Sint Willebrord. Een warme volksschool waar ik met open armen werd ontvangen om het zwangerschapsverlof van een collega over te nemen in groep 8. Bleu als ik was kreeg ik met problemen te maken die ik in mijn opleiding never nooit voorbij had zien komen. Ouders die aan je deur komen schelden, kinderen die zichzelf niet aan willen kleden in groep 8, lieve mensen die hun hart bij je komen luchten, betrokken zijn bij hun kinderen. Vol enthousiasme sloeg ik deze weg in, kon lezen en schrijven met de kids en ouders en met mijn collega’s. Een warm bad om in te beginnen.
Taalacademie
Twee jaar verder kon ik helaas door de flex-wet (jazeker, niet te geloven: toen was er nog een overschot aan leerkrachten!) niet blijven en belandde ik op het Radius College in Breda: een MBO techniek waar maar liefst 13 opleidingen en 110 uitstroomrichtingen mijn dagelijkse praktijk werden. Ik kwam terecht in de taalacademie, het zogeheten afvoerputje van de school waar 80 studenten tegelijk in een lokaal gepropt werden om zelfstandig digitaal Nederlands en Engels te leren. Elke debiel kan bedenken dat dat met deze doelgroep natuurlijk geen succes zou worden, want gedurende de week kwamen 3000 studenten elk uur in groepen van 80 voorbij in ons lokaal om ‘begeleid’ (lees: gebabysit) te worden in de hoop dat ze zelf iets zouden gaan leren. Voortgang zouden ze zelf wel bijhouden en van klassikale les mocht absoluut geen sprake zijn. “Het waait wel over“, zei de toenmalige directeur, maar het waaide nooit hard genoeg en dat deed het dus niet en dus zaten wij met een crematorium van collega’s die vaak met tegenzin werkten, aftellend tot de dag van hun pensioen – zuchtend en kreunend als er een keer wel een student was die nog niet door had dat je beter kon doen ‘alsof je iets deed’ dan hulp vragen. Maar ja, hee daar kun je wat van maken toch?!
Taal- en rekenacademie
Na een krappe week realiseerde men zich mijn talent richting rekenen en dus mocht ik kort na mijn start rekenen opzetten. Als enige docent voor 3000 studenten per week leidde ik een pilot met de rekenmethode van Malmberg. Mijn later favoriete collega Hans Stijns zei in mijn eerste week (verongelijkt omdat hij niet bij mijn sollicitatie was betrokken als teamvoorzitter) “Oh die pilot duurt een half jaar? Maar joh, dan ben jij allang weer weg“. Haha, ik heb hem er later nog vaak mee geplaagd, want ik ging niet meer weg. Leer mij kennen. Dedication is dedication huh :). Enfin en dus zette ik rekenen op en probeerde in de weinige mogelijkheden die we aangereikt kregen (wij waren immers niet belangrijk en mochten dus niks), toch wat uitleg te geven. Ik realiseerde me dat dat niet ging in die grote ruimte en dus ontstond er een plan om de taal- en rekenacademie (zoals het toen inmiddels heette) op te splitsen in 6 kleinere lokalen, waar instructie mocht worden gegeven. Eind 2015 waren er lokalen en waren de eerste rekenlessen een feit. Ik werd blij dat ik weer écht iets over kon brengen en hoewel de studenten nog steeds geen zin hadden in mijn vak, probeerde ik toch wel van elke dag een feestje te maken en ze dan in ieder geval te omhelzen met mijn enthousiasme.
Opsplitsing
Maar het geklaag bleef van de andere teams, want zij droegen iedere maand FTE (werktijdfactor) af aan de taal- en rekenacademie, waar zij overduidelijk het nut niet van inzagen. Immers, het grootste deel van het programma was nog steeds digitaal, de studenten gingen met tegenzin naar een vak waar ze niet voor gekozen hadden en ik maar springen van energie om er toch wat van te maken… Begin 2016 werd de werkdruk langzaam steeds hoger, want zodra er individuele klassen aan docenten gekoppeld werden, zorgde dat voor veel intensievere dagen en het duurde even voor er nieuwe collega’s bij kwamen. Het management besloot dat dit zo niet verder kon en er moest een plan gemaakt worden om de taal en rekenacademie onder te brengen bij de teams in plaats van als los team. Daar had ik wel oren naar en dus nam ik plaats in de werkgroep met twee collega’s om uit te werken wat voor gevolgen dat had. Immers: om iets te veranderen moet je in de cirkel van invloed zitten!
ICT/ELT/INS/WTB
Inmiddels had ik al wel een paar jaar een vriendschap opgebouwd met Elton en Fedde van de opleiding Applicatie- en mediaontwikkelaar en maakten we wekelijks muziek met elkaar in het café van de school: het Safé in de Radius Safé band, waar we twee keer per jaar een optreden verzorgden. Toen dus in het voorjaar van 2017 de knoop doorgehakt werd dat we opgesplitst werden had ik mezelf in een goede positie gemanoeuvreerd waarbij ik ingedeeld werd bij ICT (alle afdelingen), elektro, installatie en werktuigbouw. Omdat ze me bij ICT ook al gevraagd hadden als mentor van twee klassen (ja ja toen bestonden ze nog: klasjes van 12 studenten in tegenstelling tot de soms 30 van nu :(), werd ook dat al gauw teveel en dus ging ik volledig naar team ICT.
Mentor en examencoördinator
Maar alleen ICT werd ook steeds groter en mezelf opsplitsen tussen niveau 2, 3, 4 beheer en applicatie-mediaontwikkelaar (AMO) voor álle rekenlessen van deze klassen ging, als ik het goed wilde doen, niet echt van harte. Team AMO nam me dus volledig over en ik verzorgde alle rekenlessen. Je zou denken: prima, lekker op je lauweren rusten nu Ine, maar nee hoor: begin 2018 werd ik gevraagd om de examens van het team te coördineren. Immers: als controlfreak en overorganised gestructureerde werker ‘leek ze dat wel wat voor mij‘. Haha nou dat heb ik geweten. Omissies werden verleden tijd en de shit werd gefixt, met veel liefde en plezier. Wát fijn om daadwerkelijk iets te kunnen toevoegen aan een team. Het gevoel te hebben dat ik ergens bij hoorde en men blij wordt van wat ik doe. Na al die jaren in de taal- en rekenacademie, al het gezeik en weinig enthousiasme en energie terug krijgen, was het leuk om ineens collega’s te hebben die werk óók leuk vonden en er met positieve inslag het beste van wilden maken.
En dat was het moment dat mijn volgende ambitie kwam opspelen, want welk vak gaven zij nu eigenlijk? Applicatie- en mediaontwikkeling? Wat houdt dat in? En wat betekent die code nu eigenlijk? En ik zou Ine niet zijn als ik dat niet volledig zelf zou willen uitpluizen, spons als ik ben. Een idee werd nieuwsgierigheid en leren coderen werd een missie. Zeker toen één van mijn collega’s zei dat dat leren wel heel erg veel werk zou zijn en dat ‘ik het beter bij de randzaken kon houden‘. Nou maak me los hahahahah.
Leren programmeren
In de opeenvolgende jaren leerde ik eerst een beetje HTML/CSS en vervolgens pakte ik php beet. Ik realiseerde me dat ik backend (de achterkant van een webapplicatie) leuk vond, het inspireerde me hoe zo’n applicatie werkt. Toen ik zelf vond dat ik er nog niet genoeg kennis en kunde voor had werd ik door Jurgen en Fedde in het diepe gegooid om de lessen php te gaan geven aan eerstejaars studenten: “dat kun jij wel Ine“. en oh wat was het spannend. Ik weet nog goed hoe fucking zenuwachtig ik was die eerste les; het gevoel hebbend dat ik vast door de mand zou vallen en wat als ze zouden realiseren dat ik het helemaal nog niet allemaal wist. De eerste week bleek dat mijn onderwijstalent en programmeerskills prima samen kwamen. Ik kreeg er energie van. Voor het eerst in 9 jaar tijd gaf ik een vak wat studenten leuk vonden om te volgen en de energie die ik aan hen gaf kreeg ik voor het eerst terug, omdat ze het leuk vonden!
En toen kwam corona begin 2020. De lessen moesten online, dus ook mijn eerste php-lessen. Maar ook dat overleefde ik wel weer en ik kreeg heerlijke geluiden terug van de studenten dat ze mijn lessen zo leuk vonden en het zo goed begrepen en langzaam ontwikkelde zich mijn gevoel van vertrouwen dat ik dit wel kon. Het nieuwe kwalificatiedossier Software Developer startte na de zomer en aangezien ik heel het voorjaar van mijn zwangerschap besteed had aan het schrijven van onderwijsmateriaal voor HTML/CSS (de voorkant van een website en de styling ervan) kon ik ook daar in het najaar de studenten een hoop van bijbrengen. Weer een steentje vertrouwen erbij.
Nadat mijn verlof voorbij was, was ik een tijd lang op zoek naar evenwicht. Mijn leven, de combinatie van een klein kindje en werk in drie dagen wat ik vroeger in 5 dagen deed. Het zorgde dat ik m’n weg niet gelijk terugvond en ik echt even op zoek moest naar de rails. En tja, er moet tussendoor natuurlijk ook gewoon gewerkt worden en als de werkdruk zo hoog is als die van ons vorig schooljaar (lees: corona, 2x 24 studenten in de mentorklas, examencoördinator, veel te veel lessen geven in drie dagen; oh ja en natuurlijk een gezin draaiende houden….), dan was er soms weinig plek in mijn hoofd voor andere dingen en dus stond programmeren even op een lager pitje.
Laravel
Maar ja, in mei 2022 ging ik weer 4 dagen werken, merkte ik dat mijn leven weer wat meer in balans was en mijn hoofd meer plek had om mezelf andere uitdagingen te bieden. Het begon weer te kriebelen die ambitie van mij…. (zou het ooit stoppen haha..?!). Maar ja, waar dan de uitdaging te zoeken? Want tja: php begreep ik nu wel en HTML/CSS daagde me niet echt meer uit. Aangezien ik toch al de webkant op gedoken was, lag in het verlengde van die keuze ‘Laravel’: een framework voor php, waarmee je op een gestructureerde manier webapplicaties op kon bouwen.
En waauw, dat lag me goed! Structuurgekkie als ik ben werd ik helemaal blij van de model/controllerstructuur en in no-time begreep ik de opbouw van Laravel op mijn duimpje. Natuurlijk ben ik altijd wat voorzichtig voordat ik van de daken roep dat ik het in m’n systeem heb zitten, maar MAN wat werd ik blij van Laravel. Het was zeg maar de structuur die ik tijdens het programmeren nog miste. Laravel en ik snappen elkaar wel haha ;-). In no-time had ik m’n eigen project opgebouwd. Natuurlijk met af en toe wat ondersteuning van onze programmeerguru’s Tim en Fedde, maar HELL YEAH, wat was ik trots op mijn eerste eigen project. En ook minstens zo toen we met zijn drieën op de Hackaton in januari 2023 iets moois neer konden zetten, waar ik ook echt aan bijgedragen had. En nu ga ik het ook gewoon zeggen, want wat ben ik fucking trots op mezelf dat ik dat dat gewoon gedaan heb. Het opgepakt heb en mezelf aangeleerd, met mijn eigen intrinsieke motivatie. Ik krijg er ook gewoon zoveel energie van om ermee te werken, er over praten maakt me al enthousiast. En het dagelijks overbrengen aan onze studenten, wat tof dat ik dat kan en mag doen voor dit prachtige vak.
Want de basisschooljuf werd een programmeerchick. Wauw, wat een proces. Ik had het niet geloofd 12 jaar geleden, maar wat ben ik blij met alle mooie stappen die ik in de tussentijd heb gemaakt. Het heeft me doen realiseren dat als je het zelf wilt dat je er komt. Het kost effort, het kost discipline, het kost avonden aan bezig zijn, het kost andere dingen opzij zetten, dingen niet doen omdat iets anders voor gaat, maar ik kan nu iets wat ik heel erg leuk vind en waar ik blij van word. Supervet toch!!! 😀
