Terug naar de zonneschijn! Vanmorgen wakker geworden met een volledig blauwe lucht. Dat begint al goed! En mijn hoofd is ook weer wat meer zonneschijn, na een heerlijke nacht in dit bed. Op naar onze excursie voor vandaag: de Cu Chi-tunnels.
De wekker gaat natuurlijk weer veel te vroeg, zeker omdat het bedje echt heeeel lekker ligt vanmorgen. M’n hoofd ligt nog soort-van vastgeplakt aan m’n kussen. Bas springt in de douche en vanuit het ledikantje dat aan ons voeteinde staat, kijken twee vrolijke oogjes me aan. Veel zie ik niet van de blik want ik heb mijn lenzen nog niet in, maar Sam begint gelijk vrolijk te kletsen. Lijkt niet op zijn moeder in de ochtend 😉 Het zware gevoel van gisteravond is wel een beetje wegge-ebt, zeker als we aanbelanden bij het ontbijt, wat serieus echt prima is. Extra complimenten voor het bruine brood wat voor het eerst deze vakantie aanwezig is en de gerustheid die door ons heen gaat als Sam, in tegenstelling tot het casino-witte brood van de afgelopen 2,5 week, zonder problemen een hele boterham wegwerkt. Dat stemt positief als we straks weer thuis in het ritme moeten komen.
Op pad naar Cu Chi
Om 8:30 worden we in de lobby opgehaald door ‘Tam’, onze gids voor de komende dagen die samen met ‘Hoi’, onze chauffeur, de diensten verzorgt. We gaan op pad en Tam vertelt ons dat we 54km zullen rijden om bij het dorpje Cu Chi te komen. De uitdaging is om deze stad eerst uit te komen, maar omdat het zaterdag is, is het vandaag (relatief haha) rustiger. We doen ruim 1,5 uur over onze tocht, waarin Tam met ons kletst over de verschillen tussen Noord-Vietnam en Zuid-Vietnam, die er volgens hem nog altijd enorm zijn. Het gedachtegoed van het communisme mag dan over Vietnam heersen, in het zuiden is het echt niet zo dat ze daar ook per se achter staan. Ook hoe de mensen naar het geheel kijken en er over denken is compleet anders. Gebrainwasht, noemt hij het zelfs even. De propaganda wordt hier in het zuiden niet klakkeloos aangenomen, dat is vrij duidelijk. We zien hier ook geen grote plakkaten zoals in Hanoi, die het straatbeeld bepalen. De stad heet hier dan ook gewoon Saigon, welke naam de overheid het ook mag geven. Dat is dan ook weer vrij duidelijk. Het is echter wel lastig, want wat ook onze eerdere gids aangaf is dat je uit moet kijken wat je zegt en doet. Als het bij de verkeerde mensen terecht komt kan het zomaar zijn dat je je baan kwijt bent of erger nog. Als je bij de overheid hoort ben je veilig en word je beschermd en voor je gezorgd, maar zo niet – dan zul je het hier echt zelf moeten doen. Dat vind ik zelf toch wel schrikken en zijn wij ook echt niet gewend in Nederland. Soms vind ik het irritant dat daar juist iedereen een mening over alles lijkt te hebben-of dat nou relevant is of niet-, maar wij mogen die mening in ieder geval uiten. Als je je mening helemaal niet mag ventileren en je dat iets kan kosten, lijkt me dat oprecht ook wel ontzettend lastig.
Cu Chi
We arriveren bij het dorpje Cu Chi, waar de tunnels dan ook naar vernoemd zijn. Een klein dorpje aan de rivier Saigon aan een werkelijke jungle. Tam vertelt ons dat de tunnels al voor de Vietnamoorlog in gebruik waren in de tijd dat de Fransen in oorlog waren met Vietnam. Tijdens de Vietnamoorlog werden de tunnels echter verlengd, maar ook verlegd tot een stelsel van meer dan 200km aan tunnels. De Vietcong gebruikte deze tunnels als aanvals- en verdedigingsbasis, doordat zij onder de grond verdwenen en elders weer opdoken. En doordat zij het netwerk en de wegen kenden en de Amerikanen niet, waren zij ongrijpbaar voor hen. Beschoten worden vanuit een onzichtbaar schuttersputje in de grond: ga d’r maar eens aan staan. De Amerikanen wisten van de tunnels en bespoten hier, in tegenstelling tot bij Vinh Moc wel met Agent Orange om de bladeren weg te krijgen en de tunnels zichtbaar te maken. De ingangen waren echter bijna onzichtbaar en ontzettend klein en smal, wat voor de dunne kleine Vietnamezen beter werkte dan voor de stevigere Amerikanen. Toen de bladeren verdwenen waren, probeerden ze het met zaad, om in het frisse nieuwe groen voetstappen zichtbaar te maken, maar er werden hier zelfs slippers van autobanden gemaakt die er andersom uit zagen, zodat het leek of je de andere kant op gaat (potje inventief, niet normaal…!) We mogen een ingang van een tunnel zelf ook eventjes testen door er in te klimmen en de techniek uit te testen van hoe je in de grond verdwijnt, wat best nauw komt. Maar echt onzichtbaar joh, niet te geloven! De tunnels waren vervolgens zo smal en laag dat je enkel 90 graden gebogen er doorheen kon. Niet gemakkelijk als je ook de weg niet kent, daarom ontzettend lastig aan te vallen.
Onder de grond was het tunnelstelsel een waar doolhof, waardoor je ergens in kon gaan, maar degene die je achternaging een zijpad nam en je hem dus uit het oog (voor zover dat onder de grond ging), verloor. We maken een prachtige route door de jungle (dat wel boven de grond hoor haha), waarbij er allerlei vallen te zien zijn van op welke manier de Vietcong ervoor zorgde dat als de Amerikanen beschoten werden en onvoorbereid een kant op vluchtten, ze wellicht in 1 van de onzichtbare (en behoorlijk gruwelijke en dodelijke) vallen terechtkwamen. Het ziet er allemaal erg ingenieus en pijnlijk uit en overal lijkt over nagedacht te zijn: een keukentunnel met verspreidde rookuitgangen, een zogenaamde termietenrots met daarin schuttersgaten van binnenuit. Of een ingang in een van de tunnels die uitliep in de rivier, waardoor als de vijand de tunnels vol kieperde met water, het er zo richting de rivier weer uit liep. En waar 1 tunnel ontdekt werd, waren er zo weer 10 guerillastrijders die 10 nieuwe tunnels maakten.
Ik kan me zo voorstellen voor iemand die de jungle en de tunnels niet kent, het een crime is te moeten vechten tegen iets onzichtbaars. Want ga maar eens zoeken in tunnels, die ook hier soms wel 3 verdiepingen en 25 meter diep gingen, bestrijdt dan je vijand maar eens…. Al met al een tactisch hoogstandje voor een leger dat het met al hun materieel niet had kunnen winnen tegen de VS, maar dat wel deed met deze tunnels. Uiteraard is alles hier er op gericht om de VS slecht neer te zetten en de Vietcong op een voetstuk te plaatsen, dat terzijde.
De vader van onze gids heeft zelf ook in de US-army gezeten. Als jongen had je destijds 2 mogelijkheden in het zuiden: in de US-army, waarbij je kleding betaald werd, je verzorgd werd en je familie ook geld kreeg of de Vietcong, waarbij je hongerig in de jungle leefde. Zijn vader koos voor de US-army, maar zat na de oorlog 7 jaar vast. Dat heeft wel wat met hem gedaan.
Zelf in de actiemodus
We mogen zelf ook nog een stuk door de tunnels lopen en ik moet wel zeggen: die zijn hier behoorlijk krap! Je kunt enkel volledig 90 graden gebogen er doorheen ‘kruiplopen’, muffig, warm, oncomfortabel. Allemaal dingen die totaal niet van belang zijn in een oorlog die gewonnen moet worden. We kunnen kiezen tussen een route van 50, 75 of 100 meter en nadat we Sam even bij de gids achtergelaten hebbben, lopen wij 75 meter onder de grond. Bijzonder om toch even te doen. Blij ook weer boven de grond te zijn. Langzaam lopen we via alle vallen, loopgraven, ingangen, termietrotsen en dergelijke richting hard geschiet. En dat zijn geen losse flodders, zegt Bas. Je kunt hier voor wat centjes zelf met een geweer schieten (vraag me niet hoe het wapen heet, want dat heb ik niet onthouden… 😉). Bas twijfelt een tijdje, voordat ik hem overtuig om ook even te gaan schieten. Hoe vaak krijg je nou de kans met echte kogels te schieten in Nederland (noooit) en ik weet dat hij dat super tof vindt om te proberen. En dus blijven Sam en ik op een afstandje en hoor ik precies wanneer Bas aan de beurt is, aangezien hij zo bedachtzaam en gecontroleerd schiet haha, leer mij Bas kennen 😊
We mogen nog even genieten van een lekker theetje en tapioca: een soort wortelachtige aardappel, die heel voedzaam is en veel gegeten werd tijdens de oorlog. Als ze er teveel van aten kregen ze echter last van duizelingen en hallucinaties, dus eten met mate 😊 Smaakt heerlijk met wat suiker, zout en nootjes.
Middagprogramma
Terug richting hotel, waar we voor vandaag afscheid nemen van de gids (morgen gaat hij met ons mee naar de Mekong Delta) en dan splitsen Bas en mijn plannen even. Bas wilde nog graag wat foto’s maken op het onafhankelijkheidsplein en naar het war museum. Ik wilde vooral even dat Sam in zijn bedje een middag ging slapen. En dus blog ik lekker even op bed en ga daarna lekker even zwemmen met de kleine vriend in het (brrrrr) koude water op de rooftop van ons 14-verdiepingen tellende hotel: dat zag er in mijn hoofd toch relaxter uit hahaha. Sam vindt het echter geweldig en spettert zich helemaal wild en nat en geniet met volle teugen.
Na het spetterfestijn en het droog-omkleedfestijn appt Bas dat hij richting hotel terug komt en dus ga ik toch nog maar eens vragen of er toch niet iets te regelen valt voor die kamer op dinsdag. De (vriendelijke) man checkt de nacht van dinsdag op woensdag, die volgeboekt is (shit!), maarrrr hij gaat ons op een reservelijstje zetten en even bellen met het management en jahoor: 10 minuten later komt hij naar me toegelopen dat het geregeld is…. YESSSSS! 1.7000.000 VND armer, maar het is me het allemaal waard als mijn gemoedsrust daarmee beter wordt, ter voorbereiding op bijna een dag in vliegtuigen en op vliegvelden.
Bas heeft na het museum de halve stad afgezocht naar luiers (nergens te vinden hier; je zou toch zeggen dat ze hier ook baby’s hebben 😉) en dus gaan we voor het avondeten samen even op pad voor 2 km naar de supergrote roze hyperbabystore voor een pak luiers. Tja, je zou er maar om verlegen zitten he 😅. We lopen dus een flink blokkie om (Bas kent na de zoektocht van vanmiddag door de halve stad nu aardig de route), scoren een te groot Pampers-pak en belanden uiteindelijk bij Noodle Noodle voor een, je raadt het al, noodlediner. Dat smaakt helemaal prima en na in totaal 5 km zijn we weer terug in het hotel.
De roze babyschoentjes 
Mooie slogan!
Even klaarmaken voor morgen, want niet alle koffers en tassen mogen mee naar de Mekong Delta, en blijven hier achter in het hotel (we overnachten daar 1 nachtje) en we genieten even van onze avond op de bank tegenover de lift, zodat Sam op zijn gemak in slaap kan vallen. Een prima dagje vandaag, gelukkig komt na regen zonneschijn 🌞
