Het veelzijdige Thailand [Chantaburi]

En we zijn weer onderweg! Na een nachtje in een hotel waar ze serieus koffie met Minnie Mouse in het schuim serveren (daar kan zelfs mijn ochtendhumeur niet tegenop 😐 ), zijn we nu onderweg naar de grens van Cambodja. Omie zegt steeds dat we een ‘lange reis gaan maken’ naar de volgende locatie, om vervolgens slechts drie uur te hoeven zitten. Tja, als je India gewend bent en 11 uur in een bus naar Varanasi over onverharde wegen gewend bent, valt drie uur in een luxe bus op een verharde weg altijd mee 😀 .

Gisterochtend schrokken we wakker van de absurd harde (waarschijnlijk de bedoeling dat je wakker wordt) wake-up call. We raken er aan gewend om om 06:00 gewekt te worden en beginnen soms een beetje moe op te staan, maar ach: op adrenaline kun je ook vooruit komen 😀 . Nadat alle zooi ingeladen is (ik kan je vertellen dat wij de lichtste koffers van de groep bij ons hebben (12-14 kilo per stuk :|) verzorgt Omie voor ons ook een busprogramma. Met die man hoef je je echt nooit te vervelen hahahaha. Hij hangt een kaart in de bus (wij zitten uiteraard vooraan in de bus op het puntje van onze stoel te luisteren) en laat ons zien hoe we de komende dagen gaan reizen en vertelt ons over Thailand, dat vroeger Siam heette. Het symbool van Thailand is een olifant en dat heeft ook met de vorm van Thailand te maken. Als je het namelijk op zijn kant bekijkt, is de zuidwestelijke kant net een slurf en de nooroostelijke kant het oor van de olifant. Grappig, want gelijk zitten we met 29 gezichten schuin naar de kaart te kijken. Je kunt niet zeggen dat hij onze aandacht niet heeft 😉 . Hij vertelt ons dat het in Thailand verboden is om te gokken (behalve loterij) en daarnaast ook om drugs te telen. Vroeger werd dit veel verbouwd op het Thaise drielandenpunt tussen Laos, Myanmar en Thailand. Maar de koning, die inmiddels overleden is, wilde halverwege de twintigste eeuw dat de drugs uitgebannen werd. Hij vroeg de telers de hele boel plat te branden en gaf ze thee, tabak en koffie om in plaats daarvan te verbouwen. Op de plaats waar we onze eerste koffiepauze houden verkopen ze ‘Amazon’-koffie en ze zeggen dat de smaak van de opiumplanten nog ergens te proeven is tussen de koffie en dat gaan we natuurlijk even proberen. In de vitrine bij de kassa zien we Mu-i liggen, een soort van cakeje in een bakje dat we willen kopen. Niet veel later blijkt dat alles in de vitrine Mu-i heet (om het gemakkelijk te maken) en dat maakt de communicatie wat we willen hebben erg lastig. Als we Omie vragen wat het precies is, kijkt hij ons ook vragend aan… Hij kent het ook niet…. Uit navraag blijkt dat de bakkerij Mu-i heet; aha dat verklaart! Maar ja in het Thais de tekst erboven uitleggen wat we willen is ook zo lastig en dus is het gewoon wijzen en ‘die’ willen we. Omie vertelt ook dat Thailand vrij stabiel is als het gaat om natuurrampen. De ergste natuurramp kennen wij allemaal ook: de Tsunami. Omie was ten tijde van de tsunami ook op reistrip met een groep en twee dagen voor de gebeurtenis zat hij in Phuket, waarna ze doorreisden. Ongelooflijk dat krap twee dagen later het hotel waar ze in zaten niet meer bestond. Volledig verwoest! Had hij daar nog gezeten, dan was hij er nu misschien niet meer geweest en dat komt wel even binnen. Heftig dat zo’n natuurramp, waar wij zo ver weg vandaan waren maar toch iets van mee kregen; zo dichtbij gebeurd is voor iemand. Dat geeft een verhaal ineens een naam en maakt je betrokkener bij zo’n ramp. 296 mensen in Phuket overleefden het helaas niet.

Als we door rijden op weg naar Chantaburi deelt Omie ons een stencilpakketje uit met informatie uit de Thais/Chinese astrologie.  Aan de hand van verschillende persoonlijke gegevens zoals je geboortedatum, sofi-nummer, geboortedag is veel af te leiden over hoe je bent, welke Boeddha je het best in je huis kunt zetten, welk cijfer je geluk brengt en wat je geluksnummer is. Zo ben ik geboren op maandag 18 januari 1988 en dus een draak (nee, nee, don’t try it: het grapje van draak van een vrouw is al gemaakt 😉 ). Dat maakt mij een zelfstandige vrouw die altijd eerst doet en daarna past denkt (komt het je bekend voor? 😀 ). Omdat ik op maandag geboren ben is mijn geluksgetal twee en mijn gelukskleur geel. Mijn Boeddha is een staande Boeddha met de hand geheven. De laatste drie cijfers van mijn sofi/bsnnummer zijn ‘177’, waarmee ik een 1= goede toekomst, 7 = je krijgt wat je verdient heb. Bas is zelfstandig, aantrekkelijk en rechtvaardig en een konijn. Omie zelf is ook draak en herkent veel van zijn karakter in mij; aha, vandaar dat het zo goed klikt 😀 . Om je geluk dus zoveel mogelijk te beïnvloeden moet je dus je cijfer, kleur of Boeddha in huis zetten. Ik vind dit soort dingen altijd reuze interessant, het geeft me het gevoel steeds weer een stukje beter grip op mijn karakter te krijgen en als we er ’s avonds nog meer over opzoeken lijkt het haast wel een persoonsbeschrijving op internet. Zeer bijzonder en wellicht dat mensen het wat zweverig zouden vinden, maar ik kan er wel wat mee 😀 . Na een uurtje of 4 in de bus stoppen we bij een waterval, waar we ook kunnen zwemmen. We moeten even een klein stukje klimmen en het zweet staat op ons voorhoofd. Niet zozeer van de inspanning, maar waarschijnlijk vooral van de luchtvochtigheid en de drukkende warmte. Toch begint dat inmiddels wel te wennen en ik merk dat ik er alweer een stuk beter tegen kan dan de eerste dag. Aangekomen bovenaan zwemmen er enorme vissen in het water van de waterval. Hmmm, ik kan me herinneren dat ik twee jaar geleden helemaal panisch werd van die vissen en baal dat ik mijn extra sokken vergeten ben, zodat ze niet aan mijn voeten kunnen zuigen. Ze schijnen niet te bijten, maar ik mag slippers van Denise lenen om over de stenen te klimmen. Zo voorzichtig als ik kan stap ik op de eerste stenen in het water en jahoor, 1 golf en de slipper van Denise verdwijnt van de waterval af. Shit shit shit, voor ik het weet is hij al niet meer te zien en staat Denise beteuterd naast me… OK, mijn eigen spullen kwijtraken is vervelend, maar die van andere kwijtraken nog veel vervelender 🙁 Na mijn uitgebreide excuses gaan we toch maar het water verder in en voor ik het weet ben ik omsingeld… door vissen. En oh nee, ze kunnen me niet opeten, maar als ze tegen me aan komen als ze tegen de stroom in zwemmen, komt weer de paniek van twee jaar geleden omhoog. Ik wil niet omsingeld zijn, ik moet wegkunnen zonder ze aan te raken. Ik sta er een beetje ongemakkelijk bij en adem vrij snel voor mijn doen. Niet dat die vissen ook maar enige poging doen om me aandacht te geven, maar ik voel me echt even niet fijn. Ik klim net als ik tot mijn buik in het water sta toch maar weer uit het water en geniet op een afstandje dan maar van de vissen. En ja, het kan dan tussen je oren zitten, maar blijkbaar verdwijnt het daar niet. Dr. Fish houden we dus ook nog maar weer even voor gezien. Terwijl ik op een steen luister naar het kletterende watervalwater komt Denise teruggesprint naar mij. Rudi heeft verderop in het water haar slipper teruggevonden, die is blijven hangen achter een steen. Suuuuperfijn. Een hele opluchting 🙂 . We eten beneden bij de waterval heerlijke nasi met er overheen gevlogen kip (Khan) of garnalen (Khoi); 3 stukjes, maar wel inclusief twee flesjes frisdrank voor slechts voor 120 baht in totaal. Voor de mensen die niet bekend zijn met de koers van de baht, dat is ongeveer € 4,60 in totaal voor ons beiden. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit  € 2,30 per persoon hoefden te betalen voor een volledige maaltijd en een fles drinken. Een flesje cola kost in Nederland soms al net zoveel. Extra dankbaar zet ik dus de palmen van mijn hand en vingers tegen elkaar om ze te bedanken. 😀 Wat een lieve mensen zijn het toch hier.

Een uurtje later komen we aan in Chantaburi, een volledig Christelijke gemeenschap in Thailand. Een vreemde gewaarwording in een land waar het boeddhisme en hindoeïsme eigenlijk bijna de volledige bevolking beslaat en zoveel tempels gebouwd zijn dat het er om bekend staat. Bij ons worden steeds meer kerken afgebroken, maar hier kun je zien dat het geloof nog volledig gedragen wordt. De kerk is perfect onderhouden en prachtig geverfd. Het Mariabeeld voor in de kerk is helemaal ingelegd met allerlei soorten edelstenen en uiteraard ontbreekt ook het glas in lood niet. Het kleurgebruik is anders, maar de belangrijke items zoals het altaar en de preekstoel zijn ook hier aanwezig. En toch is het vreemd om in een land zover van je eigen cultuur zo iets herkenbaars tegen te komen. We maken wat foto’s van het perfect symmetrische gebouw en lopen daarna door naar de edelstenenmarkt. En daar is het net een mini-Wallstreet. Kleine winkeltjes van maar een paar vierkante meter waar een aantal tafels staan en mannen met rekenmachines klaar zitten om voor een aantrekkelijke prijs edelstenen aan je te verkopen. We hebben gemerkt dat de winkeltijdencultuur eigenlijk pas start rond 18:00, dus zijn er pas enkele winkels open. We kijken rond naar de prachtige sieraden met edelstenen als ineens het zweet me uitbreekt. Een behoorlijke darmkramp komt even snel opzetten. Gelukkig is Omie in de buurt en regelt aan de overkant bij een ’tante van m’ (iedereen is zijn familie haha) dat ik het toilet kan gebruiken en dat had niet veel langer moeten duren. Het pittige eten van gisteravond heeft blijkbaar ook mijn darmen geïrriteerd. Maar als het er eenmaal uit is, is het daarna veel beter te doen. We rijden naar ons prachtige sfeervolle hotel, schattig gepositioneerd om het zwembad en krijgen een warm welkom met allerlei lokale snacks en een lekker drankje. Ook in onze kamer wanen we ons in de jungle en we genieten daarna even lekker van het zwembad. Wel lekker even wat vrije tijd om bij te komen, want we zijn inmiddels best moe van al het vroege opstaan. Die avond genieten we van een heerlijk rondetafel-diner met draaischijf waarop het eten voorbij komt. Omie is vandaag onze gastheer en verzorgt de zang dat best bijzonder is om te ervaren; en gedurfd natuurlijk! We kletsen gezellig met onze medereizigers en na een paar dagen hebben we eigenlijk bijna iedereen al leren kennen. Het is echt een leuke groep: veel mensen met veel verschillende achtergronden en veel reiservaring over het algemeen en dat merk je ook aan de mindset! Erg tof en we doen weer meer dan voldoende inspiratie op voor reizen die we ook nog kunnen maken. Na een superleuke avond is het goed slapen, want vanmorgen gaat de wekker alweer om 06:00. Het ontbijt maakt echter alles goed: vers fruitsap, omeletjs, croissantjes, bapao-achtige bolletjes, cappuccino.  Omie maakt wat grapjes in de bus dat ze van het hotel geklaagd hebben dat we de matrassen mee hebben genomen uit de kamer en de sfeer zit er weer goed in 😀 Hij spreekt ons ook structureel aan als ‘mijn krasjes’ (we hebben met Kras.nl geboekt) en dat klinkt uit zijn mond echt heel erg grappig: “Zo, zijn jullie er allemaal klaar voor, mijn krasjes”? Enfin, je moet erbij zijn om te weten hoe dat gaat 😉 Op naar Cambodja, waar we vandaag de grens van zullen passeren. Daarover de volgende keer meer! Wij genieten hier in ieder geval nog even verder 🙂 .  Slaap lekker alvast! En oh ja, even geen nieuwe foto’s, want in het hotel waar we nu zijn is de WiFi niet zo heel best en het kostte me de grootste moeite om alleen al de uitgelichte afbeelding in te laden 😀 . Volgende keer weer dus :D.