Baby opvoeden voor dummies (trial and error)

1 maand oud alweer, ons kleine vriendje krijgt een bol babyhoofdje (correctie door Bas; een ontzettend dikke Hollandse kop hahaha), maar is in onze ogen nog steeds ontzéttend schattig. Hij doet het super goed, heeft zijn ‘eerste sprongetje’ gehad (je leert zo wat bij over het ouderschap hoor hahaha) en nu hij ingebakerd in een fancy ‘Puckababy Piep’ slaapzak ligt maakt hij ook wat langere nachten: tot groot genoegen van de grote koe in huis: ik 😉

Wát is het wennen geweest die eerste maand zeg. Emoties vlogen in de eerste weken van ‘waar zijn we aan begonnen’, tot ‘wauw, wat een liefde-we kunnen je niet meer missen’ tot ‘help je huilt; we hebben alles gedaan wat kon-wat nu!’. Ik had zelf (naïef misschien) niet gedacht dat het zo overweldigend zou zijn, vooral niet op zovelen fronten. Natuurlijk had ik verwacht dat ik slecht zou gaan slapen en dat we veel rekening met ons mannetje zouden moeten houden, maar het grote gevoel van verantwoordelijkheid, het altijd alert zijn en het soms checken in zijn kamer of hij nog ademt omdat ik al zo’n tijd niets door de babyfoon heb gehoord, dat had ik minder verwacht, nuchter als ik normaal ben.

Vanaf het eerste moment voelen we (gelukkig) vooral ontzettend veel liefde voor dat schattige kleine bolle koppie. Ons mannetje is over het algemeen heel tevreden, laat al wat onbewuste lachjes zien en tilt zijn hoofd al tot 45graden. Over het algemeen slaapt hij best aardig (voor babybegrippen ;-)). De eerste 1,5 week sliep hij bij ons op de kamer in een co-sleeper, maar al snel merkten we dat zowel hij als wij daardoor nauwelijks nog sliepen. Zeker toen Bas weer moest gaan werken zijn we datzelfde weekend gaan proberen hem in zijn eigen kamer te laten slapen. En dat ging wonderwel erg goed. Ik lekker in de schommelstoel ’s nachts; met geluk om de drie uur en anders meer en een klein lampje, waardoor de prikkels niet te groot worden. Overdag vaak beneden in de box, zeker als er wat bezoek komt.

• 

• 

Het ritme met een baby is eigenlijk heel simpel: alles draait om de baby. Punt. Haha. En hoewel dat soms wat ‘saai’ aanvoelt, is het tegelijkertijd wel heel duidelijk gestructureerd. Toch ontkom ik er niet aan me af en toe gewoon een veredelde koe te voelen die elke drie uur moet komen opdraven om te voeden; om vervolgens dan wel een heel tevreden mannetje voor me te zien liggen. Tegelijkertijd is het met het vermoeidheidslevel ook niet heel vervelend dat de structuur wat eentonig is, want energie sparen is erg belangrijk. Als ik namelijk twee slechte nachten draai (lees: als Sam elk uur honger heeft en aan de borst wil: clusteren), ben ik net een nat vaatdoekje en is alles huilen-huilen-huilen (Ja en niet Sam dan, maar ik dus hè!). Wat vermoeidheid al niet met je kan doen 😉 Het is een gek idee om me te realiseren dat ik al een maand zeg maar elke drie uur een werkshift draai. Niet voor niks dat ik af en toe ook maar weer even ga liggen als Sam zijn bed opzoekt (stiekem wordt me dat verplicht door Bas, maar het is wel een verstandige verplichting).

Toch probeer ik ook dingen te ondernemen: ik krijg bijvoorbeeld heel veel energie van gewoon lekker buiten wandelen. Sporten kan en mag nu niet (vanwege corona, maar ook vanwege mijn herstel), en verder is alles dicht, dus wandelen is dan het beste alternatief wat er is! En oh, wat geniet ik daarvan! Gelukkig hebben we een all-terrain-kinderwagen gekocht, hoewel ik betwijfel of die eigenlijk zelfs wel gemaakt is voor de uitjes die ik ermee maak. Hobbel-hobbel-hobbel, maar Sam slaapt gewoon door hahaha. Heuveltje op -heuveltje af – modderplas door – natte voeten, maakt allemaal niet uit; alles voor het grotere doel: lekker buiten zijn, gezellig kletsen, Sam wat weerstand op laten bouwen en natuurlijk een beetje conditie opbouwen in de hoop dat dat beginnende zwangerschapsbuikje (zo ziet het er nu uit) er zo snel mogelijk toch af is!

• 

• 

En Sam: die groeit en groeit maar! Na een weegfoutje bij het consultatiebureau (lees: hij was 1,7kg aangekomen in 1 week tijd), zit hij een maand na geboorte inmiddels op 1600 gram boven geboortegewicht (ruim 5 kg). Hij poept en plast iedere luier vol (en ons soms ook als we de luier te vroeg weghalen: lees lanceer-de-poep-op-mama’s-trui) en drinkt erg enthousiast aan de borst (met bijbehorende kopstoten en paniekerige hapbewegingen als hij de borst niet snel genoeg vindt haha). Inmiddels kan hij zich ook focussen op je gezicht, waardoor je regelmatig lange starende blikken naar je krijgt (of naar de muur net achter me waar meer contrast op te zien is en dus boeiender is, maar dat laten we even in het midden haha). Daar was wel een week hangerigheid en huilerigheid voor nodig, maar goed: dat hoort bij sprongetje 1 lezen wij als rookie-ouders.

• 

• 

• 

Al met al doen we soort van een nieuwe studie ‘Baby-opvoeden-voor-dummies’, maar dan zonder handleiding (normaal vind ik trial-and-error wel fijn, maar hier is dat soms wel lastig ;-)). We proberen alles maar gewoon op gevoel zo goed mogelijk te doen; en meestal werken de geijkte dingen wel: vingers in de mond en schuimbekken: honger, dus aan de borst. Beentjes omhoogtrekken en rood aanlopen: krampjes, zachtjes aaien over buikje en eventueel op onderarm leggen. Mondjes spugen en huilen na het drinken: boertje laten, want dat kan ie nog niet zelf. Eén van vorige niet goed? Misschien luier verschonen? Zuigbehoefte? (=speen) Gewoon even bij papa of mama kroelen? Vermoeidheid? Heel vaak weten we het gewoon niet en proberen we maar wat, wat soms werkt en vaak ook niet hahaha. Zo was gisteravond echt níéts goed. Al het bovenstaande geprobeerd, maar hij bleef jengelen. En dan ga je denken: zou hij misschien hoofdpijn hebben van de hobbelige wandeling? Moet de borstproductie aangepast worden? Heeft hij last van overprikkeling. Het lijkt wel of het dan nóóit meer overgaat, om vervolgens een nacht van 5 uur te maken 😀 (Say HALLELUJAH, want ik word hier heeeeeel gelukkig van!)

Het enige waar ik nog wel wat onzeker van wordt noem ik ‘De angst van de avond‘. Het is een soort gespannen gevoel wat bij mij op komt zetten zo tussen 20:00 en 21:00, als Sam vaak een beetje onrustig is. Het gevoel van: ‘wat nou als hij gaat huilen?’, ‘wat nou als hij niet wil slapen vannacht?’, ‘wat nou als ik hem niet stil krijg?’, ‘laat ik maar heel zachtjes boven naar de slaapkamer lopen, want anders wordt hij misschien wakker en gaat hij huilen’. Het is een gek gevoel wat ik overdag totaal niet zo ervaar. Dan is alles mogelijk, sleep ik hem mee in de wagen, het stoeltje; ga ik op pad en kan ik het huilen ook prima aan. Maar zodra ik dan wil gaan slapen, komt daar die angst naar boven. Ik denk aangewakkerd door de eerste weken waarin hij soms om het uur kwam. Dan had ik hem gevoed, luier verschoont, leg hem terug, ga in bed liggen…. wèèèèèèèèhhhh…. uit bed, toch weer zoekende bewegingen; aan de borst, terugleggen, zelf weer lekker in bed mijn houding vinden….. wèèèèehhh en dat tot 4x toe. Dat zijn de nachten waar je niet blij van wordt. Om de drie uur: prima, daar kun je vanuit gaan; maar net lekker liggen-moe zijn en willen slapen en dan weer terug moeten voor geen-idee-wat-er-nu-nog-niet-goed-is; dat is best slopend.

Gelukkig gaat het slapen nu een stuk beter. We merkten dat Sam zichzelf vaak slaat tijdens zijn slaap en als je hem dan rustig had met speen in sloeg hij zijn speen uit zijn mond, met als resultaat: wèèèèèh. Sinds woensdag hebben we een Puckababy Piep inbakerzak en sindsdien is hij veel rustiger in bed. Hij slaapt sneller in, slaapt langer door en is veel rustiger in bed. Zelfs het ‘almachtige alwetende orakel’ consultatiebureau raadde het aan, nou dan moet het goed zijn toch. Enfin, daardoor slaapt hij nu in ieder geval een stuk beter; en Bas en ik daardoor ook: en dat is ook wat waard 😉