Inmiddels zijn we aanbeland op dag 4 van de skivakantie en hoewel vandaag een beetje minder ging (#kutdag), hebben we gisteren en eergisteren genoten van prachtige pistes, verwarmde gondels en mooie uitzichten.
Nadat we plusminus twaalf uur doorgebracht hebben op een waterbed, onze keel aanvoelt alsof we schuurpapier hebben gecreëerd (iets met droog appartement) gaan we zondag op pad voor onze eerste kilometertjes. Gondeltje naast de deur, dorpsbaantje omhoog en bij de witte BMW linksaf (hoe in hemelsnaam komt dat ding op die hoogte?!). En daar gaan we, gelijk een pad te pakken (blijkbaar is blauw hier pad ;-)) Goede taakverdeling gemaakt: Dees is van de portemonnee en ik van de route. En dus zitten we 10 minuten later in de verkeerde lift naar boven. Maar maakt natuurlijk niet uit, want we hebben nog de hele dag om het te corrigeren.
Rode pistes blijken prima te doen en dus zoeken we wat mooie rode pistes uit naar beneden. We verkennen eerst de volledige route naar het dorp terug. Mijn ski’s sputteren een beetje tegen en het kost me veel energie om netjes te remmen en bochtjes te maken (eigenlijk het enige wat ski’s moeten kunnen ;-)).
Dees moet ook even inkomen, maar merk al veel verbetering ten opzichte van vorig jaar. Terug in de gondel, een lunch met een zwart broodje hammie voor Dees en voor mij een fusilli bolognese. Genieten van het uitzicht! Het is genieten geblazen! Mijn rug (die sinds de autorit ervoor zorgt dat ik s nachts niet kan liggen en moeilijk adem kan halen) heeft gelukkig geen last van de spieren die ik tijdens het skiën aanspan en daar ben ik erg blij mee! Na de lekkere lunch gaan we nog even op pad en het gaat best aardig. Toch merken we rond 14:00 dat onze spiertjes genoeg hebben gehad voor een eerste dagje en dus taaien we af.
Aangezien het waxen en slijpen van mijn ski’s er een beetje bij ingeschoten is dit jaar, besluit ik ze toch maar even weg te brengen. Na een lekker pizza’tje in de avond en een wandelingetje om de Spar te vinden duiken we het bed in met een slechte vrouwenfilm (die nog slechter was dan de meeste vrouwenfilms haha).
De tweede nacht is een zware. Halverwege de nacht houden we een wakkere meeting. Geen idee hoe het komt, maar slikken lukt niet meer, het snot loopt uit de neusjes en we zweten ons de pleuris. En dus gaat het raam open, worden de tissues tevoorschijn getrokken en de neusspray wordt gedeeld. Enfin, vier uur later worden we dan toch wakker, waaruit blijkt dat alle voorgaande acties zin hebben gehad. We hebben een lange draai vanmorgen, wellicht mede mogelijk gemaakt door het brandalarm (lees: in thermokleding op sokkies kennismaken met de buren), dagcreme (die een maskertje blijkt te zijn en mijn gehele gezicht in een witte nevel tovert) maar ook door de mist en regen. Helden als we zijn gaan we toch naar boven (met vers geslepen ski’s) en vol goede moed. De eerste metertjes gaan best lekker en behalve dat we geen 2 meter vooruit kunnen kijken is het rustig en gemutlich op de piste (misschien wel omdat we niet verder dan 2 meter kunnen kijken). We besluiten naar Gerlos te gaan, gewoon omdat het kan. Gaandeweg ontdekken we lekkere piste. We pauzeren even met een cappuccinotje bij de Umbrella-bar (heerlijke toiletten trouwens! 😉 Top 3 van deze vakantie!), waarna we onze tocht vervolgen. In Gerlos komen we behoorlijk veel meer mensen tegen en na een afdaling naar het dorp zien we langzaam de zon doorbreken! Wat een geluk! Gelijk foto’s maken natuurlijk, want zonnig wordt het misschien wel niet meer……..
Enfin, skipark Gerlos wordt verkend en blijkt vooral één heeeeele grote piste te zijn en twee pistes naar het dal waar heel familie skischoen zich midden op het pad ophoudt. Daar worden wij niet blij van en dus, na nog wat zonnigere fotootjes dan een half uur geleden houden we het voor gezien in Gerlos en duiken terug ons eigen gebiedje in.
Tijd voor een een lunch om half 3. Blauwe lucht om ons heen, geen zuchtje wind te bekennen, op weg naar Panorama-bar. Uiteraard heb ik weer goed genavigeerd en eindigen we in de Larmach-bar voor lunch. Boeiend! Daar is het eten ook prima en verorberen we een 4-persoonsschnitzel. We pakken wat zonuurtjes mee en rusten lekker uit. Er ontstaat een dilemma: nu weg, niet meer van de zon genieten en fijne piste óf langer van de zon genieten, geen lift meer maar een blauwe piste (lees: waarschijnlijk pad. Lees: vindt Desiree kut!). Drie keer raden wat we kozen: zon gaat boven alles! Misschien is dit wel de laatste zon die we zien! #wiljenietmissen. De laatste piste blijkt inderdaad een hel (lees: Ine rolt ondersteboven van de inmiddels bugelpiste af en raakt 2 ski’s kwijt onderweg. Net als 40 anderen!). Publiek (inclusief Dees) geniet van het uitzicht (vallende mensen), maar de hel voor Dees moet nog beginnen want het eindigt met 1 lang recht vlak smal pad. Niet perfect voor snowboarders. Enfin, terug aangekomen in het dal is er gelukkig nog een zonnetje te ontwaren en we installeren ons nog even op het terras met een rosétje. Wie had gedachte dat deze mistige dag zo zou eindigen. #kenniebeter.
Nacht drie begint met een open raam en een schaal vol kokend water (dat werkte vroeger toch ook zo als je zo’n bakje aan de radiator hing om de droge lunch te bevochtigen…?), neusspray bij de hand en slapen maar. #alsroosjes!
Dinsdag begint met een zonnetje. Hop de piste op, want vandaag gaan we een grote tocht maken. Ik heb namelijk gezien op de kaart dat er een lift dóór de berg gaat en dat lijkt me nou echt supervet om te zien!! We moeten daarvoor wel 15 liften hebben om er te komen, maar dat is het vast en zeker waard. Toch? Lang verhaal kort: 3 uur later komen we aan en blijkt de lift gewoon een koude 4-sesselbaan te zijn, zonder stoelverwarming, en serieus gaat gewoon ACHTER de berg langs in plaats van erdoor #anticlimax!!!! Haha misschien hadden we dat wel een klein beetje kunnen voorspellen. De pistes terug blijken vooral veel paden te zijn #helvoorsnowboarders en dus zijn we er even helemaal klaar mee terug in Gerlos. Daar gaan we nog net iets te lang door, schuiven nog een paar keer door de sneeuw ondersteboven en gaan dan toch maar terug naar ons eigen fijne dal. Even een rustig tussenstopje bij de Umbrella voor een lunch, maar drie plekken onderzocht en nergens kunnen we ontkomen aan de carnavalsmuziek (Apres ski van 14:00 – 18:30) en verklede mensen (waren we niet op skivakantie gegaan om dit te ontlopen?! 😐 hahahaha) Enfin, Tiroler grostl en kaiserschmarn verder en dooorrrrrr! Het eten heeft ons helaas niet de energie gegeven die we verwacht hadden (wellicht had de apres ski muziek een remmende werking ;-)) Lift-lift-lift. En boven is het op-gewoon-op. We moeten nog een klein stukkie naar beneden, maar het zit er niet meer in. Recht naar beneden, geen bochtjes. Hoppaaaa, lift naar beneden, het is goed geweest voor vandaag 😉
Voordat je denkt dat we het niet leuk hebben trouwens, hahahahaha dus wel wel. We lachen wat af hier! Dolle pret 😀
