Halleluja deze trip wordt steeds gaver joh! Niet alleen vanwege dit heerlijke land en de prachtige vergezichten, maar ook de Coca Leaf, die gisteren van de bucketlist afgestreept is ;-). Net als overigens een geocache op 4910 meter en verschijnselen van hoogteziekte.

In de vroege ochtend worden we opgehaald door onze gids voor de komende dagen ‘Milagros’, een dame uit Arequipa die ons gelijk super enthousiast begroet! Dat begint gelijk goed :-). De komende drie dagen zullen we in een klein reisgezelschap de Colca Canyon bezoeken; we hebben er super veel zin in. We ontmoeten opnieuw de Canadese Chinezen die we eerder zagen in de bus van Lima naar Nazca en zij zullen met ons mee reizen in de bus. Gezellig en al snel is er een gesprek over reizen gaande, leuke mensen! We zijn een uurtje onderweg als we even een plaspauze doen en gelijk mogen genieten van het uitbarsten van de Sabancaya-vulkaan. Je zou misschien denken: wooow heavy! En dat is het zeker ook voor ons Nederlanders, want wij kennen dat fenomeen helemaal niet. Desondanks spuwt deze vulkaan momenteel tussen de 9 en 25x per dag as uit, dus men kijkt er niet echt meer van op. Gelukkig zijn de uitbarstingen niet van dusdanige aard dat het gevaarlijk wordt voor de mensen die er in de buurt wonen. Ook aardbevingen onder 7,0 op de schaal van Rigter tellen hier eigenlijk niet, zo gewend zijn de mensen hier aan aardbevingen…

Als we Arequipa uit zijn komen we in een berg-rotsachtig landschap, waar niets lijkt te groeien, behalve wat kleine groene plantjes. Niet gek, want al gauw zitten we boven de boomgrens en behalve wat Vicuna’s en Alpaca’s lijkt hier niet veel te groeien. Die laatste twee zijn hier overigens in overvloed; links, rechts, overal waar je kijkt kun je ze zien. Even later staan ze heel dicht bij de weg en gaan we er even naartoe. Met de lama’s blijk je verrassend goed te kunnen kroelen en gelukkig wil er eentje wel op de foto met mij ;-). De alpaca’s zijn wat schrikachtiger en laten zich niet graag aaien. Met je vinger kun je wel voelen hoe dik de wol is van dit dier, waar die heerlijke nieuwe trui van mij van gemaakt is.

Iets verderop zijn we intussen op 4300 meter (bizar snel gestegen, maar helemaal niets van gemerkt!!!) en maken we een vroege stop voor een Inca-thee. En terwijl Bas bestelt bij het lokale tentje bezoek ik het toilet en bedenk me aldaar (tja, waar anders?!) ‘zouden hier nog geocaches liggen?!’ Dus ik even kijken natuurlijk en jahoor, hier in de middle of nowhere, op 10 meter afstand, blijkt er 1 te liggen; precies naast het toilet! Voor ik het weet heb ik hem in handen en op deze hoogte onze eerste cache! Bas komt aan met de Inca-thee met medicinale kruiden die heerlijk smaakt en echt een aanrader is.

Als we verder rijden krijgen we van Milagros Coca leaves om op te kauwen. Het heeft een medicinale verdovende werking en werd en wordt hier veel gebruikt voor anesthesie en allerlei pijntjes. De bladeren worden opgerold, er wordt stevia bij gedaan en je dient ze te kauwen en de vrijgekomen vloeistof slik je door. Dat kauwen is zo fijn nog niet, want het is net alsof je een kapot theezakje leeggooit in je mond en al die gefermenteerde zooi tussen je tanden gaat zitten, maargoed; wij willen dit op een veilige manier wel meemaken. Even later voel ik mijn kaken niet erg goed meer en lijkt het zo of ben ik ook een beetje dizzy? Onze gids vertelt ons dat je volgens de Peruaanse regelgeving 1 kg coca-bladeren mag in- en uitvoeren binnen Zuid-Amerika. Het wordt hier gezien als een soort wonderplant met medicinale krachten. Hoofdpijn, buikpijn, hoogteziekte, misselijkheid, moeheid, spierpijn, diabetes, hoge bloeddruk, ontstekingen: voor al die dingen werkt de coca Leaf goed als je er op kauwt of hem kookt als thee. Echter, de Coca Leaf is niet overal toegestaan en advies is buiten Zuid-Amerika niet te exporteren. Regelgeving geeft aan dat je ze niet mag invoeren, uitvoeren, telen, gebruiken; eigenlijk niets! Hebben we nu serieus voor het eerst in ons leven drugs gebruikt?! Eerste en laatste keer dan ;-). Gelukkig gaat het hier om natuurlijke kruiden, niet bedoeld voor verdovende drugswerking maar genezing en voel ik me verder best aardig😅.

Van de hoogte merken we voor het eerst iets op 4910 meter, ons hoogste punt (Miradores les Andes) van vandaag. Een prachtig uitzichtpunt over het gebied en tevens een geocache in de buurt . Die moet gevonden worden toch? En dan denk je: ohhh 90 meter, doe ik ff! Ja vergeet het maar! Als ik op mijn reguliere snelheid loop vliegt mijn hartslag naar 150 vanwege de inspanning. Iets rustiger dan maar! Ik probeer het op halve snelheid, maar als het in je genen zit om aan te pakken ga je al snel weer op normaal tempo. Je wordt echter vliegensvlug teruggefloten door je lichaam dat binnen 2 seconden buiten adem is. Hijgen, geduld en doorrrr. En zo duurt 90 meter wel een paar minuten. Ik realiseer me dat ik echt te druk en energiek ben voor deze hoogte om hier ooit aan te wennen! ;-). Even later kom ik aan bij ground zero, zoek zoek zoek ; niks te vinden. Ik begin al vrij snel moe te worden van het rondkijken (inspannend op deze hoogte ;-)) en vind uiteindelijk met behulp van een spoilerfoto de kleine cache. Hoogste cache weer verbeterd! Helemaal happy sta ik te springen en te juichen naar Bas (die nog even een foto maakte), waarna ik al snel weer spijt heb als mijn hartslag in mijn hoofd bonst. Hop even naar hartslag 160; net alsof ik midden in mijn rondje hardlopen zit 🙂

Vanaf hier reizen we verder terug naar beneden in een razend tempo. Helaas raak ik wat wagenziek door de hobbelige haarspeldbochten (of toch de hoogte?) tot we aankomen in Chivay. We lunchen in het hotel van onze Canadese Amigo’s en maken onze eigen amuse (Causa Rellena). Suuuperleuk! En vooral ook lekker, gaan we zeker ook thuis maken! Je begint met een metalen rondje waarin je start met een laagje zachte aardappel (een van die 3000 soorten die zacht is ;-)), vervolgens een laagje met rode uien gemengd met tonijn en knoflook, een laagje avocado (die vindt je hier echt overal: yummieee!), dan dit proces herhalen en bovenop garneren met tomaat, olijf, komkommer en ei. En aanvallennnn!! Lekkerrrr!!!

Intussen hebben we hier alweer zoveel leuke mensen ontmoet. Dat is wel het leuke van deze reis. Doordat je je steeds in ander gezelschap bevindt, leer je veel mensen kennen uit verschillende landen en komen er zo weer voldoende landen bij op onze bucketlist haha. Zowel gidsen als medereizigers. De Nederlanders proberen we nog een beetje te mijden (hoewel die er echt heel veel zijn), want die hebben we thuis genoeg 😀

In de middag gaan we met Milly (zo mogen we haar nu noemen) een wandeling maken naar een kleine berghut. Alvast een beetje oefenen voor de Salkantay-trail zeg maar. En hoewel wij alweer bijna met grote passen thuis zijn, leert Milly ons rustig te lopen en de tijd te nemen voor iedere stap om te voorkomen dat je hartslag in stroomvernelling gaat, want een paar traptreden en je bent hier buiten adem. We leren over eucalyptus, Aloe Vera en allerlei soorten kruiden. En over hoe de lokale mensen hier wonen (zie foto) en van de overheid niet lang geleden nieuwe aardbevingbestendige huisjes hebben gekregen (rechts op de foto)

Ze vertelt over anticonceptie, wat in grote steden inmiddels vrij normaal is, maar hier in de bergen totaal onbekend. Ook er over spreken is vaak nog taboe. En zeker op de katholieke scholen, waar men vooral graag gezinsuitbreiding ziet wordt niet aan voorlichting over seks voor kinderen gedaan.

Na de wandeling worden we naar ons hotel gebracht. En de excitement begint al bij de steile afdaling van de weg, door groene weggetjes, overgroeid met bomen. Helemaal beneden bij de rivier komen we aan bij ons schattige hotel met privé hotsprings en een waterval in de achtertuin (en niet te vergeten de Colca rivier).

We maken een wandelingetje eten wat en testen ’s avonds rond 9 uur de hot springs, die heeeeeeerlijk zijn als je er in zit (38 graden), maar heeeeeeeel koud als je er uit moet (’s avonds is het hier rond de 1 tot 3 graden, dus dan weet je het wel ;-)). Dus brrrr brrr brrrrrr

We rennen in badjas terug naar onze kamer 4 trappen hoger; auch, te snel; hartslag; hoofdpijn, bons bons, hartslag 160 en rusten dan lekker uit en warmen op in ons kamertje.

De dag erna gaan we met ons kleine reisgezelschap daadwerkelijk de Colca Canyon in, die op sommige plaatsen dieper is dan de Grand Canyon. Van top tot rivier zit zo’n 2,5 km. Bizar diep!We komen er om condors te spotten, de grootste vogels ter wereld en daarom is het vroeg dag! Milagros, die overigens echt ALTIJD blij is, begroet ons met een knuffel en de dag begint daardoor gelijk goed! Aangekomen bij een van de uitzichtpunten zijn maar liefst 7 condors te zien, dat is een unicum, want met geluk zien ze er doorgaans 2/3 vliegen! Heeft Milly toch goed geregeld haha 😉

Vogels zeggen me doorgaans niet zoveel, maar als zo’n grote vogel over je heen komt vliegen is dat toch best wel indrukwekkend. En anders is het die canyon wel waar je echt zo ontspannen en relax van wordt! We voelen ons echt helemaal zen hier.

De baño’s (toiletten) werken hier trouwens hetzelfde als in Nederland. De mannen kunnen gelijk doorlopen en bij de vrouwen staat een ontzettend lange wachtrij.

Terwijl we rustig aan lopen (het begint te wennen om 1km/u te lopen) blijft de hartslag wel hoog. Gemiddeld zo tussen de 120 en 140 bij rustige inspanning. Echt gek wat hoogte voor effect op je lichaam heeft. Je hoofd wil door, maar je bent gewoon verplicht om rustig aan te doen en eigenlijk is dat best wel een goede leerschool voor ons. Gedurende de dag gaat het steeds beter met de ademhaling en daalt de hartslag ook wat. We beginnen ons weer wat lekkerder te voelen en laagje voor laagje gaan twee truien uit, tot we uiteindelijk gewoon weer in ons t-shirt lopen. In de ochtend is het hier namelijk rond 0 graden, maar in de middag 25+. Je daarop kleden is dus echt een uitdaging!

In de middag bezoeken we het stadje Chivay, waar we veel lokale mensen ontmoeten en Milly ons zelfs mee neemt naar de lokale sportspeeltuin en we kletsen met wat lokale mensen. We maken kennis met nog meer fruit hier en maken Milly enthousiast over geocachen; waarna we zelfs een uitstapje richting buitenkant stad maken om er een met haar te vinden. Ze is echt helemaal enthousiast als we hem ook daadwerkelijk vinden en wil het met haar zoons ook doen. Hahaha weer iemand enthousiast gekregen. De hartslag moet weer even dalen van het klimmen en enthousiasme. 😉

De mensen die in de bergen wonen hebben een ander uiterlijk dan de mensen in de stad. Ze zijn kleiner, donkerder en dragen vaak traditionele zelfgeweven kleding. Van dichtbij krijgen we te zien hoe gedetailleerd het werk is op de rokken en vestjes van deze vaak oudere dames. Het is een prachtig cultureel geheel en werkelijk genieten om te zien.

Ook heb je hier mais in alle kleuren van de regenboog. De lekkerste soort vind ik zelf de geroosterde gezouten mais, die vaak als snack gegeten wordt hier. Je blijft er werkelijk van eten, zo lekker 😉

En dan zit ons programma er voor vandaag op. Het is 15:00 en eigenlijk best wel lekker dat we niet hoeven te rennen of haasten; alles was op het gemakje vandaag! En nu lekker nog een paar uurtjes voor onszelf. We besluiten rustig aan te doen, in het kader van ‘acclimatiseren’ en dus pak ik een hot spring en werkt Bas aan de foto’s. Heerlijk ontspannen. De hotelmedewerkster brengt een kruik voor ons beiden ondaqt het koud wordt vannacht; wat lief en wat een verrassing! Eind van de middag breng ik nog een bezoekje aan de rivier, wat een werkelijk ontspannende bezigheid is. Lekker alleen kijken naar de kracht van het water dat langs de stenen beweegt. Ultiem genot. Wat een prachtige plaats hier, aan de Rio Colca (Rivier Colca). Vanavond weer op tijd naar bed, want morgen gaan we op bezoek bij de lokale boerin, waar we gaan helpen op de boerderij.

Share

3 Replies to “Genieten en naar lucht happen [Colca Canyon]”

  1. El condor pasa.

    Een prachtig verslag, van een fantastisch mooi land!
    Overweldigend de natuur, dat komt binnen!!
    Moeder aarde, laat jullie genieten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *