Trip down memory lane [Bangkok]

En ik ben terug! Terug in het land van de glimlach 🙂 . Het land waar je bijna niet sip of chagrijnig kunt zijn door de lieve fijne mensen en de goede sfeer! En dit keer samen met mijn lieve Basje (nog grotere glimlach 😀 ). Deze vakantie is bijna volledig anders qua locaties die we bezoeken, maar de eerste twee dagen in Bangkok komen redelijk overeen met mijn reis van twee jaar geleden. En het voelt ook een beetje als een trip down memory lane, maar een tweede keer hier vertoeven voelt zeker niet als een straf. Het tegenovergestelde zelfs: ik doe alle excursies met liefde nog een keer over om aan Bas te laten zien. Nieuw jaar, nieuwe tijden, nieuwe verhalen. En met onze nieuwe reisleider Omie krijgen we zeker weer bijzondere nieuwe verhalen over dit prachtige land.

Om er te komen heeft uiteraard wel wat uurtjes in de aarde. Gisteren, oh nee; eergisteren, oh nee eer-eergisteren rond kwart voor 4 worden we opgehaald door mama, halen Arie thuis op, halen Carmen op bij de osteopaat en als het hele uitzwaaigezelschap compleet is, rijden we 1,5 richting Schiphol. Dan eten-bagage dumpen-uitzwaaien-handbagage check- douane check-paspoort check en als al die stresszaken geregeld zijn moeten we in het vliegtuig proberen te regelen dat we naast elkaar kunnen zitten. We zijn namelijk niet naast elkaar geboekt… en pas als de stress van dat vragen aan vreemde mensen er uit is en we naast elkaar neerploffen kan de vakantie echt beginnen! 😀  6,5 uur naar Abu Dhabi met de luxe van Etihad Airways en dan na Abu Dhabi wederom 6 uur naar Bangkok. Ineens sla je ook soort van een nacht over en ben je in Bangkok en heb je even geen besef van tijd meer, want bij vertrek was het 21:25 en nu is het ineens 18:25 volgende dag, maar slapen was er in die 21 uur niet bij. Niet gek dus dat onze oogleden gaan protesteren en denken dat het 23:30 en bedtijd is. Maar zover is het nog niet, want eerst moeten we de 1,5 uur douane-rij nog door. In tegenstelling tot in onze 3-in-de-rij-douane-erbij mentaliteit in Nederland, werkt dat hier niet zo. Als er twee medewerkers zitten voor 1500 mensen die een visum willen, moeten die 1500 mensen gewoon even wat langer wachten. En zo is het ook: wij verwende toeristen. Wij vermaken ons intussen met de reiskostuums die andere reislustigen aangetrokken hebben (#joggingbroekenmoetenverbodenworden #suitup #tekortehotpants;ikziejebilchick!). Uiteindelijk is het dan zover, krijgen we een stempeltje en blijkt onze bagage al van de band te zijn gehaald (dat krijg je ervan als je zo lang in de rij staat dat er alweer 2 nieuwe vluchten binnen gekomen zijn!). Eenmaal al die zooi mee ontmoeten we ‘Omie’, onze Thais-Indonesische reisgids die zichzelf regelmatig op de korrel neemt, dan heel hard cynisch om zichzelf moet lachen en ‘Ik leef niet meer voor jou’ schaamteloos door de microfoon zingt tijdens zijn vermaakmomentje. Oftewel: Bas en ik mogen hem wel 😛 . Onze groep bestaat uit 29 mensen die allemaal nog een beetje rondschuifelen op zoek naar hun plaats in de groep. We zijn netjes en beleefd, maar vrij rustig voor ons doen. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat we net 23 uur in vliegtuigen of op vliegvelden hebben doorgebracht; we zijn MOE! Duhhh. En dus gaan we vrij snel in het hotel richting de kamer. En wat voor kamer: kingsize bed, huge spiegel, 5 meter bureau en dat uitzicht…. waaauw! Verpletterend! Totaal andere locatie dan de vorige keer, met uitzicht op de rivier… NICEEEE! I like it! Zonder enig probleem zakken we in dit paradijselijke kamertje in een diepe slaap na de vorige doorgehaalde nacht.

Om 07:00 gaat de wekker, want om 8:00 gaan we vandaag op pad! Ik besluit in de lobby even papa te smsen, omdat we nog geen internet hebben en om ze even in te lichten dat alles goed gaat. En natuurlijk realiseer ik me niet dat het daar 5 uur eerder is, 03:00 :O ! Oopsie! Ine-actie! What’s new 😐 En papa reageert ook nog :O . Vandaag ondernemen we meerdere activiteiten: we bezoeken Wat Arun, Wat Pho, Grand Palace en doen in de middag een boottocht door de kleine krochten van Thonburi (de aan de overkant van de rivier gelegen stad (weet u het nog?).  In tegenstelling tot twee jaar geleden hebben we nu een gids bij die weet wat het inhoudt om gids te zijn en dus krijgen we ook allerlei informatie die ik nog niet wist. Zo staan de drie kleuren van de Thaise vlag 🇨🇷 voor rood (staat voor bloed dat je hele leven door je aderen stroomt), wit (Rijnheid, het geloof) en blauw (de koninklijke familie; blauw bloed) en laat dat nou net een belangrijk bezoekadres zijn voor vandaag. We gaan met de gewone openbaar stadsbus en eigenlijk is dat wel heel tof, het Thaise leven ervaren zoals de Thai dat ook doen. Op weg van de bus naar de watertaxi komen we langs een school en vertelt Omie ons dat de leerplicht in Thailand van 6-18 jaar is. Er staan hoge boetes op het niet naar school sturen van je kind en dit gebeurt gelukkig dus steeds vaker gewoon. De zomervakantie (in onze lente) duurt hier maar liefst 2,5 maand, dus misschien kunnen we toch nog een beetje klagen collegaatjes 😉 . We komen ook nog langs wat ijzeren staven doorzagende mannen, die zelfs Crocs gewoon als veiligheidsschoenen gebruiken (En nee, die zijn niet anders dan in Nederland 😐 ) We nemen de watertaxi, komen nog even vast te zitten (oplossing: laat een andere boot er keihard tegenaan varen, dan kom je vanzelf los 😉 ) naar Wat Arun; een tempel met veelal porselein ingelegde versieringen die door de Chinezen aan Thailand gedoneerd zijn. Het was zoveel dat ze er een tempel voor gebouwd hebben en het mag gezegd worden: deze tempel is weer heel anders mooi dan degenen die ik eerder zag: volledig wit met allerlei glanzende kleurtjes porselein. Herstelwerkzaamheden zijn in volle gang om alles in perfecte staat te krijgen. Aan de overkant van de rivier komen we bij het Grand Palace: het koninklijk paleis met volop pracht en praal dat de Smaragden Boeddha herbergt (de heiligste tempel van Thailand). En die heb ik nog nooit gezien; misschien heeft dat te maken met het feit dat hij 70 x 50 cm is en verstopt is hoog middenin een wederom mooi versierd gebouw. De Smaragden Boeddha is de grootste Boeddha gemaakt uit 1 stuk Jade en drie keer per jaar verwisselt hij van kleren. Deze drie outfits zijn bij elkaar maar liefst 250 miljoen bath waard (zelfs in euro’s heel veel geld) en dan hebben we het nog niet over de Jade gehad. Verderop wordt een Stupa gebouwd voor de afgelopen jaar overleden koning Rama 9. Het rouwproces in Thailand is vastgesteld op een jaar en dat betekent dat overal in Bangkok foto’s en memorial plaatsjes te zien zijn met de foto van de koning en herdenkende teksten. Zijn lichaam ligt nog in het paleis en kun je bezoeken om afscheid te nemen, totdat hij op 5 december (zijn verjaardag) definitief gecremeerd zal worden en in de nieuw gebouwde stupa geplaatst zal worden. Ondanks de waarschuwingen dat wellicht veel dicht is of er een rouwsfeer hangt, valt dit hier reuze mee. We hebben wel onze kledingstijl zoveel mogelijk aangepast naar zwart en wit, zoals ook de Thaise mensen doen. De koning was hier erg geliefd en heeft veel betekend voor het land. De grote respectuitingen met bloemen bevestigen dat. Thailand blijft een erg prachtig bijzonder land waar ze veel aan geloof hechten en Omie zegt ons mooi: “Je moet het leven niet moeilijker maken dan het is; je moet gewoon gelukkig zijn. Die alleszeggende oh zo ware dooddoener komt wel even binnen. Ja, zo simpel is het eigenlijk ook gewoon…. We maken het onszelf vooral alleen zo moeilijk. Na een kort bezoek aan Wat Pho en een lunch klimmen we op een boot voor een ‘Klongh tour’ door Thonburi. En op weg naar de boot terug heb ik ze ineens weer: zeebenen! Medereizigers naar Thailand twee jaar geleden weten het vast nog. Het gevoel dat je continu aan het deinen bent op je benen. Wellicht dat dat wat te maken heeft met de drukkende vochtige hitte van +- 35graden Celsius. We moeten duidelijk nog even acclimatiseren en eenieder heeft het zweet op zijn rug, voorhoofd en nek staan. Dat komt me bekend voor, want dat was twee jaar geleden niet anders 🙂 . De boottocht levert voor Bas erg mooie plaatjes op en ik doezel bijna weg van het heerlijk dijnende gevoel. Het is alweer een intensieve dag geweest met veel indrukken en ook het slaaptekort is nog niet verdwenen. Toch wil ik, zoals gewoonlijk, niets missen en dus probeer ik hardnekkig mijn ogen open te houden. Intussen zie ik er uit als een wandelende paprika (quote by Anton), maar dat mag de pret niet drukken.

Die avond dineren we in de Baiyoke ‘Skytower’; een 309 meter hoge toren met uitzicht over heel Bangkok. En hoewel het diner niet in de categorie ‘Michelin-ster’ valt, valt over het uitzicht niet te twisten! Waauw! Vanaf de 84e verdieping kijk je 360 graden rond in Bangkok. Met al de levende lichtjes zo laat in de avond, zie je ook echt dat deze stad leeft en bruist. Ik vind mijn hotel terug van twee jaar geleden terug in het uitzicht en geniet van de rode lichtjes die een lange streep lijken te vormen vanaf deze hoogte en we kletsen gezellig met wat mensen van ons prima reisgezelschap, dat gevarieerd, reiservaren en vriendelijk is!

Zaterdagochtend douchen we lekker even om wakker te worden en het moet gezegd worden: warm douchen wordt echt zwaar onderschat. Waar we vorig jaar pas op dag 10 voor het eerst warm water hadden en op dag 15 schoon warm water (bruin en warm telt niet helemaal), hebben we hier gewoon een heerlijk warme douche. Comfort heeft ook zo zijn charme 🙂 . Het evenzo lekkere ontbijt (deze vakantie nog geen droge koekjes) zorgt dat we zin hebben in de dag en we gaan op weg naar Co van Kessel fietstours; een fietsbedrijf in Bangkok met, hoe kan het ook anders, Nederlandse oorsprong. Ook dat heb ik eens eerder gedaan, maar de tocht van vandaag leidt ons langs totaal andere plaatsen en daarom ook zeker geen spijt dat we mee gegaan zijn! We bezoeken het huis van een vrouwtje uit de achterbuurt van China town die een huis (betonnen blok) heeft van 15 m2 met, zoals onze gids het noemt, ‘schatten’. Een stapel vanalles en nog wat van karton die zo’n 8m2 van die 15m2 inneemt en ze probeert te verkopen (in het kader van ‘everything makes money) om wat te geld te verdienen. Een van die kartonnen gebruikt ze om op te slapen op de grond en dat raakt me wel. De levenstandaarden in andere culturen heb ik al vaker gezien, maar zo letterlijk in het huis staan met een mevrouw die behalve een losse vierkante meter voor het toilet niets eigens heeft, doet me wel wat. We sponsoren haar door het kopen van flesjes water en veel te snel moeten we alweer door op de fiets. De fietstocht lijkt wel een Fata Morgana! Alleen het muziekje mist nog, de houterig bewegende poppen, de bootjes en het water… ok vooruit, minder overeenkomsten kunnen er niet zijn, maar het leven van alledag wat we zien waar mensen wassen, werken, verkopen, slopen, sparen en alles lijkt wel uit Fata Morgana te komen. We fietsen wederom door de vismarkt, waar ik twee jaar geleden over schreef en wederom ruik ik de wel herkenbare lucht, die ik Bas nu niet meer hoef te beschrijven 🙂 . Alle kleine steegjes worden aangedaan en het verbaast me ook dit keer weer wat een bijzonder vreedzame mensen de Thai zijn: lief glimlachen, zelfs als wij wederom als een stel ongeleide projectielen aan komen rijden en zij er net langs moeten met hun mand vol groente. Uiteraard heb ik nog even een EHBO-momentje nodig na een onvoorziene bloedende wond aan mijn vinger (no idea what happend) en ik beland ook nog in een gleuf tussen twee weghelften. Ach, ik zou geen Ine heten als die dingen me niet zouden overkomen 🙂 . We vouwen een lotusbloem, offeren die aan Boeddha, zien de vele functionaliteiten van Lemon Grass (insectenspray, thee, soep) en drinken lokale koffie (sterruuuk) en lokaal fruit.

In de middag gaan Bas en ik (na een rondje zwembad met onze gezellige reisgenoten Denise en Nivard), met zijn tweetjes op weg naar een Geocache. Succesvol kunnen we even later onze namen plaatsen en we besluiten een stukje verder… (3,5 km) nog een cache te zoeken. We misschatten ons een beetje op de afstand, maar in Thailand voelt het na drie uur op je dooie akker in 35 graden fietsen alsof je de Nijmeegse Vierdaagse gelopen hebt; plakkerig, pijn aan de voetjes en spiertjes en moe. Maar ja, na 2 km ga je natuurlijk niet meer opgeven (jahoor, hier spreken twee eigenwijzen!) en dus gaan we stug door tot we op het nulpunt aankomen en daar….. niks vinden…. 🙁 NiKS! En we staan ook nog in de kijkerd, dus heel veel vreemds en opvallends willen we eigenlijk niet doen. We druipen (een klein beetje teleurgesteld) af en besluiten de watertaxi terug te nemen. Helaas komen we er in het Thais echter niet achter op welke pier we horen te wachten en dus gaan we toch voor de bus. Die komt met een noodgang aangereden en net als ik in de alweer bijna rijdende bus spring, moet Bas er ook nog bij. Die wordt bijna aangereden door en auto (dat zou al twee keer in een jaar zijn 😐 ), maar gelukkig kan ie nog net voor ik bang ben dat de bus niet meer op hem wacht, binnenspringen! De rokende en bellende chauffeur brengt ons naar de Aziatique terug en we besluiten daar wat ‘lokaals’ te eten. We zijn immers in Thailand! Een plaatselijk visrestaurant lijkt een prima keuken te hebben en dus nemen we plaats. Ik bestel een ‘Zalm met muntsaus’ (kan niet veel aan mis gaan zou je zeggen 😉 ) en Bas gewokte inktvis in currypasta. Niet veel later komt er een bordje aan met zalm met een pesto-achtige substantie, erg ruikend naar… jahoor, daar is ie weer: Koriander! Ik neem een volle hap met koude zalm en….

OH

MY

GOD

NOOOOOOOOOOOO

….

Nee echt niet grappig dit,

Ik kan even een minuut niet praten, omdat elke spier in mijn lichaam even tijd nodig heeft om aan te geven dat alles, maar dan ook alles in een straal van 10 cm rond mijn mond in de fik staat…

Hallelujah! Ik begin al te wapperen

…Helpt dus niet…

en adem in door mijn mond en uit door mijn neus.

…helpt ook niet….. shit wat nou

Melk???

Hebben we niet….

Cola? #geenoptie

De tranen breken me uit en mijn neus begint te lopen, want dit is echt ZO pittig.

Bas slaat het tafereel gade en krijgt zowaar medelijden met me nadat hij zelf ook even kort vergaat van de schrik na een vingertopje van het spul.  Ik schraap zo goed en zo kwaad als het gaat zoveel mogelijk koriander-munt-knoflook-peper-marmelade van de zalm af maar het helpt helemaal niets……….Met elke hap protesteert elke vezel in mijn lichaam tegen deze binnenkomende vijand. Het is zo jammer, want ik proef letterlijk helemaal NIETS van het hele gerecht, terwijl het volgens mij best lekker zou kunnen zijn. Ik vertik het echter te laten staan en dus tart ik steeds weer mijn mond. Twee tafels verder zit een Nederlandse man me op dezelfde manier aan te kijken als ik me voel. Aha, ik ben dus niet de enige die moeite heeft met deze pittigheid, gelukkig 🙂 dat geeft steun 😀 . We glimlachen even naar elkaar als een blijk van herkenning. En na al mijn zalm proef ik zowaar helemaal niets meer. Nadat de pijn een beetje gezakt is besluit ik nog eens te proeven of ik iets van de smaak merk en warempel: mijn smaakpapillen zijn ZO dood dat de pittigheid me volledig ontgaat en ik nu zowaar iets proef 😐 . Had ik dat even eerder geweten, dan had mezelf eerder zo gepijnigd en wellicht nog wat zalm geproefd. Die avond gaan we dus nog even langs 7 Eleven voor een sushi rolletje met wakame en visseneitjes en een yoghurtje; mijn honger was nog even niet gestild, maar van pittigheid heb ik weer even genoeg gehad!

En dan op naar de kamer, we zijn bekaf van deze twee heerlijke dagen vol met fantastische avonturen in Bangkok. Vanaf morgen wordt de reis ook voor mij volledig nieuw en gaan we richting Chantaburi met een prachtige waterval! Hopelijk hebben jullie weer genoten en tot de volgende. Hieronder nog wat fotootjes 😀 X