Guess who’s back?!

Ik ben weer terug. Althans, mijn lichaam is weer thuis. Mijn hoofd is nog in Thailand. Dat zal er grappig uit zien als je dat letterlijk neemt, maar figuurlijk voelt het echt zo. Ik ben nog niet helemaal ‘geland’, zoals ze dat zo mooi zeggen. Nou zou je zeggen dat je na 21 uur vliegen of op vliegvelden zitten zeker wel geland zou moeten zijn, maar ik denk dat het een paar daagjes duurt.

Gistermiddag om 14:40 volgens schedule, 14:50 volgens daadwerkelijk landde ik weer veilig op Schiphol. Dat was exact 12 uur nadat ik opgestegen was vanuit Bangkok (althans als je het tijdsverschil van 5 uur niet meerekent). Dat had nog wat voeten in de aarde, want ik had wat ’troubles’ op Suvarnabhumi airport. En geloof me, troubles om 01:00 ’s nachts bij het inchecken zijn nog minder grappig dan wanneer ze overdag zijn en je er niet een dag van 19 uur op hebt zitten en nog een dag van 20 uur voor de boeg hebt. Sta ik daar dus bij de check-in. Alles lijkt voorspoedig te gaan: reispapieren in orde, paspoort in orde, koffer slechts 28,5 kg (tegen 21 op de heenreis), dus eigenlijk is er helemaal niets aan de hand.

2015-08-04 00.21.03

Maar dan… ja dan… word ik gewezen op een slordig geplastificeerd velletje dat op de balie ligt: powerbanks/solar laders mogen niet mee in de ruimbagage en moeten in de handbagage! En laat ik nou toevallig net 1 van mijn 2 chargers in mijn koffer hebben zitten. ‘Of ik die er EVEN uit wil halen?’. ‘Maar natuurlijk‘ met mijn stalen glimlach.

Slot op de goede cijfercombinatie, ritsjes er uit. Ritsen open… en jahoor, dan begint natuurlijk het feest… want het is niet voor niks dat ik zo blij was dat mijn koffer dicht ging. De koffer springt zowat open van blijdschap. Maar het leukste van alles is natuurlijk dat ik hier niet op gerekend had en dus ook geen ideeeeee heb waar dat ding ergens in mijn koffer zou moeten zitten. Het zweet breekt me al uit (en dit keer niet van de warmte) en er kijken gelukkig ook niet heel veel mensen mee, terwijl ik mijn kleren 1 voor 1 omgooi en probeer die zilveren accu met die oranje snoertjes te vinden. Het helpt ook erg goed dat de mevrouw na 3 minuten zegt: ‘Do you think it’s gonna take long until you will find it? Otherwise you may step out of the line so we can go on‘. Net op dat moment vind ik het vervloekte apparaat en als je dan denkt dat de uitdaging voorbij is…. neehoor, want de koffer moest open; maar uiteraard kan hij niet open met het vliegtuig mee; en dus mag ik hem ook nog even dicht doen! Dat duurt zo mogelijk nog langer (als de koffer breder is kunnen de ritsjes niet in het slotje), waardoor dezelfde mevrouw nog een poging doet me uit de rij te krijgen. Ik stap opzij, chagrijnig en vervloekend, waarna het me lukt de rits dicht te doen. Er gaat een kaartje ‘heavy’ aan en daar gaat m’n koffer. Ik blijf een beetje opgelaten, maar verder verloopt vrijwel alles prima. En behalve het feit dat er om 01:30 geen restaurant meer open is om fatsoenlijk te dineren (goh wat vreemd), gaat het best OK!

Vliegtuig 1: geen film gezien, wel in 6 houdingen geslapen. Abu Dhabi: 1 uur uitstappen, 1 uur op zoek naar Starbucks (die ze niet hebben), 1 uur wachten zonder airco. Snel weg hier! Vliegtuig 2: naast een zweterige Nederlandse Vietnamees die maar wat graag 6 uur lang met mij wil praten. Zelfs met oortjes in praat ‘ie gewoon door. Uiteindelijk lukt het me om 2 films te kijken: ‘The Descendants’ en ‘Bridesmaids’. M’n oogleden hangen op half 7 na deze 2 films, maar dat komt voornamelijk door het vele stilzitten en niks doen. Om 15:00 ben ik verlost van de Vietnamees en is het tijd om te gaan knuffelen, maar niet voor ik nog een half uur bij de douane in de rij mag staan om aan te tonen dat ik mijn eigen land terug in kom.

En jahoor, dan is het moment eindelijk daar, dat moment wat je op tv bij Hello Goodbye ziet. Joris Linssen heb ik niet gemist, maar papa en Simone wel! Wat leuk om mensen te hebben die op je wachten! En wat is het fijn om ze daar te zien. 😀 Ze hebben zelfs een welkomstballon bij 🙂

2015-08-04 15.58.45

Lekker knuffelen, want 2 weken lijkt niet veel. Maar 2 weken op 8775 km afstand voelt als meer dan 2 weken! Samen met Nick, Dimphy en Nick’s ouders lopen we naar de bijna-op-dezelfde-plek-in-de-garage-geparkeerde-auto, onderwijl kletsend over deze blog en over onze vakantie. Er is nog genoeg te vertellen wat ik niet op de blog gezet heb en dat is voor mezelf ook wel een opluchting! 🙂 De reis naar huis verloopt gezellig, lekker kletsen en thuis aangekomen is mijn huisje tiptop in orde. Da ge bedankt zed, da witte, zussie 🙂 Das pas fijn thuis komen! Ik verras papa door ’s avonds nog lekker mee naar de yoga te gaan. Ik overleef de les, maar de savasana niet en dus word ik door de docente gewekt, omdat ik in een diepe slaap gevallen ben: ‘hoe zou dat nou komen?!’ Thuis gekomen nog bezoek van mama en Arie en dan is het daarna tijd voor mijn welverdiende slaapje na 40 uur bijna aaneengesloten wakker te zijn. En dat lukt wel! Vanmorgen word ik om 10:30 wakker, dus netjes op tijd zou ik zo zeggen.

De dag vul ik in joggingpak terwijl ik mijn 1900 gemaakte foto’s terugbreng naar 1200 en hieruit vervolgens een selectie maak van 150 voor onze groep (tja, natuurfoto’s hebben ze zelf ook en mijn prachtige selfies hoeven misschien niet in hun fotoboeken). Vervolgens ga ik, om maar in de stijl van de vakantie te blijven, zelf maar eens aan de slag met mijn fotoboek. Leuk! Ik ga een boek maken met al mijn blogs ondersteund met prachtige foto’s (wat er nog veel meer zijn dan die jullie gezien hebben). Daar ben ik een hele dag zoet mee en rond 20:00 zit ik op pagina 40 en ben ik…… bij dag 3 😐 . Dag 1 in Bangkok bevat al 17 pagina’s. Ooops, hoeveel pagina’s kan dit boek eigenlijk hebben? Dat blijken er 120 te zijn. Ga ik dus niet redden… dat moeten er MINIMAAL 2x zoveel zijn als ik in dit tempo doorga, maar ik ga ook niet beknibbelen op deze reis van mijn leven: dan maar 2 fotoboeken 😉

Vanavond nog even de hort op geweest naar Palm Parkies (het gewone ritme van alledag weer oppakken 😉 ) met m’n zussie en thuisgekomen ben ik nu hartstikke wakker! In Thailand is het nu 5 uur ’s nachts, dus een jetlag kun je het niet noemen: een andersom-jetlag?! Omdat ik in plaats van op de verkeerde momenten moe, nu juist heel erg wakker ben terwijl ik dooooooodmoe zou moeten zijn van veel te weinig slaap de afgelopen dagen? Een goed moment om mijn bloglezers even te vermaken dan maar, hopelijk word ik van bloggen wat moeierder… 😉 🙂

Komende dagen proberen weer in het gewone ritme te komen en verder doe ik gewoon lekker even niks, want ik merk dat ik gewoon even behoefte heb aan niks hoeven. Geen verplichtingen hebben, geen afspraken hebben, geen mensen willen hebben die aan mij trekken. Geheel in Thaise stijl, waar ook niks hoefde. Alles op je eigen tempo en eigen manier. M’n WhatsApp meldingen laat ik uit staan. Ik kijk wel wanneer ik daar aan toe kom en niet wanneer ik een pop-up-melding krijg. M’n lichaam is alweer in Nederland, mijn hoofd nog hier:

IMG_0782

Ik moet mezelf gewoon even lekker laten landen, want ik ben nog meer met m’n reis bezig dan ik dacht. Het is omgevlogen. Onvoorstelbaar dat ik 2 weken weggeweest ben! Supergaaf! Wat heb ik ervan genoten. 😀 Fijn om dat op mijn eigen foto’s terug te zien! Daar kan ik nog mooi even van nagenieten! En jullie nu ook weer met dit verhaal 🙂

Slaap lekker allemaal xxx

Share

7 Replies to “De andersom-jetlag”

  1. Heel leuk verhaal weer Ine.
    Het is voor jou jammer dat de reis voorbij is maar voor
    ons is het ook jammer dat we ons dagelijkse blogje moeten
    missen 😉 :-).

    1. 🙂 Maar gelukkig dan toch een blogje gisteravond om het goed te maken 😉
      Ik stop niet helemaal met bloggen hoor, nu ik weer thuis ben. Er is genoeg in mijn leven om verhalen vol over te schrijven :).
      Inmiddels ben ik bezig met het fotoboek, inclusief blogs! Wordt fantastisch; dat weet ik nu al 😀

    1. Haha inderdaad, Harold. Er hoorde nog een uiteindje na. 🙂 Superleuk dat jullie mijn blog gevolgd hebben tijdens de vakantie en ervan genoten hebben. Ik heb ervan genoten ze te schreven, maar nog meer van de geweldige vakantie met jullie zoon Nick en natuurlijk met Dimphy! Het ga jullie goed! Groetjes uit het Brabantse Roosendaal, Ine.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *